අපේ අම්මා ලස්සනයි. එයා ළඟ උණුහුමයි. හැම මොහොතෙම එයාට හේත්තුවෙලා ඉන්නයි මම කැමති. ඒත් අපේ පවුලෙ කට්ටිය ගොඩක් ඉන්නවා. ලොකු අයියයි, පොඩි අයියයි, අක්කයි, නංගියි, මමයි, තාත්තයි. හැමෝම කැමති අම්මට තුරුල් වෙලා ඉන්න නිසා හැමදාම රණ්ඩු.
අපේ කූඩුව පොඩියි. වැතිරිලා ඉන්නකොට ගණකම් කම්බි ඇඟේ වැදිල රිදෙන්න ගන්නවා. කම්බියට තදවෙලා අයියාගෙ කකුලත් තුවාල වුණා දවසක්. කූඩුවෙ බිමට දාල තියෙන්නෙ තැඹිලි පාට ලී කුඩු. ඒව තෙතයි. කකුල්වල ඇලෙනව. එතකොට කසනව. මම නම් පොඩ්ඩක්වත් ආස නෑ.
කූඩුවේ තැනින් තැන කහ පාට වතුර කෝප්ප තියල තියෙනවා. තිබහ හැදුනම අපි ගිහින් ඒව බොනවා. කෑම හම්බවෙන්නෙ දවසට එක පාරයි. ඒ වෙලාවට කොහොමහරි පොරකාල පුළුවන් තරම් බඩ පුරෝගන්නව. නැත්නම් පහුවදා කෑම දෙනකම් හාමතේ ඉන්නයි වෙන්නෙ.
ළඟදි ඉඳල මගෙ දත් රිදෙනව. අළුත් දත් එන නිසා කියලයි අම්ම කියන්නෙ. එහෙම ඉදෙන වෙලාවට කන්න මොකුත් තියෙනවනම් හොඳයි. දවසෙ වැඩි හරියක් මම ගෙවන්නෙ කකියන දත් වල වේදනාව ඇරගන්න හපන්නෙ මොනවද කියල හිත හිත. එක දවසක් ඉවසන්නම බැරුව අපේ කූඩුවෙ කම්බිය හැපුවා. අයියලත් එහෙම කරනව. අම්ම නම් අවවාද කලේ එහෙම කරන්න එපා, කට තුවාල වේවි කියල. ඇත්ත තමයි. හරියට රිදෙනව තුවාල වුණාම.
අම්ම කියන්නෙ මෙහෙම එකට ඉන්න වෙන්නෙ තව ටික දවසයි කියල. කවුරු කවුරුහරි ඇවිත් ඉක්මණටම අපිව අරගෙන යාවිලු. එයා පොඩි කාලෙත් එහෙමලු වුණේ. අම්මව මෙහාට අරන් ආවෙ අපිට දවල්ට කෑම දෙන කෙනාලු. එහෙම ඇවිත් ටික දවසකින් තාත්තාත් ආවලු. එතකොට හැම ප්‍රශ්නෙම විසඳුනාලු. තාත්තානම් කිව්වෙ හැම ප්‍රශ්නෙම පටන් ගත්තෙ එදා කියලයි. අනේ මන්දා..
අම්මාගෙ ලොම් කළුයි සුදුයි. තාත්තාත් එහෙමයි. ඒත් අයියල දෙන්නයි, අක්කයි නංගියි මමයි එක එක පාට. ලොකු අයියා තනි කළු. පොඩි අයියා තනි සුදු. එයයි අක්කයි එක වගේ. නංගිගෙයි මගෙයි ලොම් අම්මගෙ වගේ. ඒත් තාත්තාගෙ පිට මැද කළු ලපය තියෙන්නෙ මට විතරලු. ඒක මට පේන්නෙ නෑ. අම්මයි කිව්වෙ. මොනව වුණත් මම මගේ පවුලෙ අයට ආදරෙයි. හැමදාම මෙයාල එක්ක ඉන්නයි මට ඕනෙ.
No comments:
Post a Comment