රපුන්සල් වීර හාවෙක්..

අද විශේෂ දවසක්, රපුන්සල්ටයි මටයි දෙන්නටම.. අපි දෙන්නා අද ගෙදර ආවා. පොඩි මැණිකේ කෝච්චියෙන්. එයාව ගෙදර ගේන්න තීරණය කලේ මම දවස් දෙකකට ගෙදර එන නිසයි. රෝස පාට කූඩෙකුයි, රෝස පාට නැප්කින් එකකුයි ගත්තෙ එයාව ගමන පුරා සැප පහසුවට තියන්නයි. නැප්කින් එක කූඩෙ අඩියෙ අතුරල, රපුන්සල්ගෙ සෙල්ලම් හාවයි, ගෙම්බයි කූඩෙට දැම්මා. මඟදි බඩගිනි වුණොත් කන්න කංකුං ඉති දෙක තුනකුයි, කැරට් අලේකුයි ගත්තා. වතුර තිබහ හැදුණොත් කියල ලොකු සිරින්ජයකුත් ගත්තා. කෝකටත් කලින් දවසෙ රෑ රපුන්සල්ට සිරින්ජයෙන් වතුර බොන්න පුරුදු කරලයි තිබුණෙ. දැන් ගමනට සේරම ලෑස්තියි. අඩුවකට තිබුණෙ හාවා විතරයි. 

මම ලෑස්තිවෙලා ඇඳ යටට බඩගෑවා රපුන්සල්ව හොයන්න. පුළුන් බෝලෙ මගෙ ළඟට ආවෙ නට නට. ඇදල අරගෙන කූඩෙට දැම්මා. රපුන්සල්ට කූඩෙ හුරුයි. වෙට් ළඟට යද්දි එක්ක යන්නෙත් කූඩෙ දාගෙන නිසා. ඒ නිසා එයා වැඩි කලබල නැතුව ඉව කර කර හිටියා. හොස්ටල් එකේ ඉඳල විජේරාම හංදියට අපි ගියේ ටුක් එකක. කූඩෙ අයිනට ඇවිත් සීතල සුළං පහස විඳ විඳ රපුන්සල් හිටියේ විනෝදෙන්. කවදහරි රපුන්සල්ව බෝට්ටුවකත් එක්ක යන්න ඕනෙ. මම එවෙලෙ හිතුවා.

විජේරාමෙ ඉඳල කොටුවට යන එක තමයි සැබෑ අභියෝගය. රපුන්සල් කවදාවත් බස් එකක ගිහිල්ල නැති නිසා මේ අමුතු අත්දැකීම එයාට බියකරු වෙයිද පියකරු වෙයිද? රපුන්සල්ගෙ හයි ස්පීඩ් හදවත ගැහෙන රිද්මය මගෙ ඇඟිලි වලට දැනුණා. එයාට පොඩ්ඩක් හරි අපහසුවක් දැනුණොත් බහිනව කියන අදහස ඇතිව මම ඉඳගත්තෙ ඉස්සරහම සීට් එකේ. ටික දුරක් යනකම් කරදර මූණකින් ඉඳල රපුන්සල් සන්සුන් වුණා. මමත් සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා. ඊටපස්සෙ අපි දෙන්නම පොඩි නින්දක් දැම්මා.

කෝච්චියෙ සෙනඟ ගොඩයි. අපිට සීට් එකක් ලැබුණෙ නෑ. කරුණාවන්ත අංකල්ලා දෙන්නෙක් එයාලගෙ සීට් මැද්දෙන් රපුන්සල්ගෙ කූඩෙ තියන්න ඉඩ දුන්නා. කෝච්චි පෙට්ටිය හරියට නිකං හොරණ වීදුරු කම්හලේ උඳුන් කාමරේ වගේ රස්නෙයි. පොඩි මැණිකේ කෝච්චිය කොටුවෙන් පිටත් වෙනකන් හැමෝම හිටියෙ දාඩිය පෙර පෙර. රපුන්සල්ගෙ ලොම් කබාය නිසා එයාට මටත් වඩා අමාරු ඇති.

ඒ වෙලාවෙ වතුර බෝතල් වෙළෙන්දා කොහෙන්ද මන්ද මතුවුණා. කූල් වතුර බෝතලයක් රපුන්සල්ගෙ කූඩෙන් තිබ්බොත් රස්නෙ අඩු වෙයිද? මම අදහස ක්‍රියාත්මක කලේ හිතේ දෙගිඩියාවෙන්. කෝච්චිය රාගම හරියට යද්දි රපුන්සල් සීතල වතුර බෝතලේ උඩ නැගල උණුසුම නිවා ගත්තා. ඒ වැඩෙත් ගොඩ.

කෝච්චි පෙට්ටියේ හාවෙක් ගමන් කිරීම මේ වෙනකොට හැමෝගෙම අවධානයට ලක්වෙලයි  තිබුණෙ. බබාලගෙ දඟවැඩ ඉවසන්න බැරිවුණ අම්මලා "අන්න පුතේ හාවෙක්.. හාවත් දකිනව ඔයා දඟ කරනව. දඟලන්නෙ නැතුව ඉන්න." කියද්දි බබාල අඬනව නවත්තගන්නෙ ඕනෙ කරපු අම්මල "අන්න හාවෙක්" කියල රපුන්සල්ව පෙන්නන්න ගත්තා. සමහර බබාලට රපුන්සල්ව අල්ලන්න ඕනෙ වුණා. මම එයාලට කිව්වෙ "අම්මෝ.. මෙයා පන්න පන්න හපනව. බෙහෙත් විදලත් නෑ.." කියලයි. රපුන්සල් භයානක හාවෙක් කියල හිතල බබාල ටික හාවාගෙන් ඈත් වුණා. 

රපුන්සල්ව තියන්න සීට් එකේ ඉඩක් දුන්න අංකල් කෙනෙක්ට, එයා තරුණ කාලෙ දඩයමේ ගියපු වෙලාවක හාවෙක් මරල මස් කාපු එක මතක් වෙලා තිබ්බා. එයා තලු මර මර, හා මස් වල රස මට විස්තර කරන්න ගත්තා. රපුන්සල් හිටපු සීට් එකට ඉස්සරහ සීට් එකේ ඉඳපු කිරිඅම්මට දැනගන්න ඕනෙ වුණේ හාවගෙ නම කිව්වම හාව එනවද කියලයි. හාවගෙ නම රපුන්සල් කියල කිව්වම වටේ පිටේ හැමෝම "රපුන්සල් රපුන්සල්" ගාන්න ගත්තා. හැම පැත්තෙන්ම නම ඇහෙන නිසා කලබල වෙච්ච රපුන්සල් බැලුවෙ එයාගෙ නම නොකියපු මගේ දිහාවයි.

ගමනෙ තෙහෙට්ටුව නිසාද මන්ද රපුන්සල් කෑවෙ නෑ. ඒ නිසා මම සැරෙන් සැරේ සිරින්ජයට වතුර පුරවල එයාට පෙව්වා. ඒ සැලකිල්ල රපුන්සල් බොහොම ආදරෙන් පිළිගත්තා. රපුන්සල් වතුර බොනවද බලන්න ඇස් දුසිමක් විතර කූඩෙ  වටේ තිබ්බා. 

රඹුක්කනින් අපි බැස්සා. කෝච්චි පෙට්ටියෙ හිටපු හැමෝම ජනෙල් වලින් එබිල හාවට "බායි" කිව්වා. ප්‍රීතිමත් ස්වභාවයකින් හිටපු රපුන්සල්වත් අරන් මම ගෙදර ආවෙ, ගමේ බස් එකේ අජිත් මුතුකුමාරණගෙ දුක් අඳෝනා පිරි ගීත අහගෙනයි. රපුන්සල් අද සෑහෙන්න ලොකු අභියෝගයක් ජයගත්තා. ඒ නිසා මගෙ හා මැණික මට වීරයෙක්. ඔව්, රපුන්සල් වීර හාවෙක්..!!!