කෝකටත් තෛලය

මීට මාසෙකට විතර කලින් රපුන්සල්ට සමේ රෝගයක් හැදිලා දවස් ගාණක් තිස්සෙ දුක් වින්දා. එයාගෙ ලස්සන ලොම් හැළුණා. නහය ගාව අලි තුවාලයක්. සනීපෙන් ඉන්නකොට හරිම හුරතල් රපුන්සල් ළඟට, ලෙඩ වුණාට පස්සෙ කිට්ටු වෙන්න කැමති වුණේ මම විතරයි. එයාගෙ සෙල්ලම් කිරිල්ල කෙසේ වෙතත් කෑම බීම ගන්න එකත් සෑහෙන්න අඩු වුණා. හැම තිස්සෙම නිදාගන්න මාන බැලුවා. දවසම කොහෙ හරි මුල්ලකට වෙලා වැතිරිලා හිටියා. නිතරම කසන නිසා තුවාල හොඳ වුණෙත් නැහැ. බෙහෙත් දැම්මාම රපුන්සල් ඒවා ලෙව කන නිසා, තුවාලවලට සැර බෙහෙතක් දාන්න මම බයවුණා. ගොඩ වෙදකම් කරලා පලක් නැති බව මට තේරුණ නිසා, දවස් දෙකක්ම බෙහෙත් ගන්න එක්ක ගියත් ඩොක්ට හිටියෙ නැහැ. කරන්න කිසිම දෙයක් නැති තැන, මම කෝකටත් තෛලෙ වුණ ඉන්ටනෙට් එකේ පිහිට හෙව්වා. 

ලෝකෙ වෙනත් රටවල හාවන්ගේ ලෙඩ රෝගවලට වෙද හෙදකම් කරන්න වෙනම විශේෂඥ වෛද්‍යවරු ඉන්නවා. ඒත් ලංකාවෙ සියල් සතුන්ගේ ලෙඩ දුක් සඳහා කෝකටත් තෛලෙ වගේ ඉන්නෙ පශු වෛද්‍යවරු. බල්ලන්ට, පූසන්ට, ගවයන්ට, කුකුළන්ට, තාරාවන්ට වගේම හාවන්ටත් බෙහෙත් කරන්නෙ ඔවුන්.. එහෙම බලද්දි, ශ්‍රී ලංකාව වගේ රටක හාවෙක් ඇතිකිරීම තරමක් අමාරු වැඩක්. මොකද හාවො කියන්නෙ බල්ලන්ට පූසන්ට සාපේක්ෂව තරමත් දුර්වල සතුන් විශේෂයක්. එහෙම තත්වයක් යටතෙ හාවෙකුට අසනීප වුණාම ටිකක් කරදරයි.

ඉතින් රපුන්සල්ගෙ අසනීපය ගැන තොරතුරු හොයනවිට මට දැනගන්න ලැබුණා මේ හාවන්ට බහුලව හැදෙන චර්ම රෝගයක් කියලා. ලොම් එකට ඇලිලා, ගුළියක් වගේ හැදිලා, සමත් එක්කම ගැලවී වැටෙනවා. නිතර ඇතිවෙන කසනසුළු ගතිය නිසා තුවාල සුව වෙන්නේ නැහැ. ප්‍රතිකාරය එන්නතක්. ඒත් වෛද්‍යවරයෙකුගෙ ලියවිල්ලක් නොමැතිව මේ බෙහෙත ගන්න බැහැ. අනෙක, කොමස් කරපු මම දන්නෙ නැහැනෙ එන්නතක් ලබාදෙන්න.. ඩොක්ට එන්නේ තව දින තුනකින් කියලයි දැනගන්න ලැබුණේ. එතරම් කාලයක් රපුන්සල් මේ විදියට දුක් විඳිනවා බලාගෙන ඉන්නෙ කොහොමද? මම හිටියෙ ගිනිදර ගොඩක.

කොහොඹ තෙල් ගැන මට කිව්වෙ අප්පච්චි. ඕනෑම චර්ම රෝගයක් සුව කරන බලේ කොහොඹ තෙල්වල තියෙනවාලු. වසක් විසක් නැති ස්වභාවික දෙයක් නිසා කොහොඹ තෙල් ටිකක් රපුන්සල්ගෙ ගාලා බලමු කියලා අප්පච්චි කිව්වා. මමත් ඒ තුත්තිරි ගහේ එල්ලෙන්න කැමති වුණේ වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නොතිබුණු නිසා.

පළමු දවස

කොහොඹ තෙල් සුමිහිරි සුගන්ධවත් තෙලක් නෙමෙයි. රසකුත් නැතුව ඇති. අපෝ කොහොඹ තෙල් කීයටවත් රස දෙයක් නම් වෙන්න බෑ. රපුන්සල් කොහොඹ තෙල් තදින්ම අප්‍රිය කලා. ඒත් මම බලෙන්ම වගේ එයාගෙ ඇඟ පුරාම කොහොඹ තෙල් ගෑවා. රපුන්සල් කාමරේ පුරාම දුවන්න තියා ගත්තා. අප්පිරියාවෙන්, අසහනයෙන්.. ඊටපස්සෙ පිස්සුවෙන් වගේ නාන්න පටන් ගත්තා. නාකි සීයෙක් වගේ පෙනුමක් ඇතුව එයා මුළු දවසම මගෙත් එක්ක තරහෙන් හිටියා. නමුත් එයා තුවාල කසන එක ටිකක් අඩු වෙලා තිබුණා. 

දෙවැනි දවස

කොහොඹ තෙල් නිසා එකට ඇළුණු ලොම් හන්දා ලෙඩ පෙනුමක් තිබුණත්, රපුන්සල් පහුවදා තරමක් ප්‍රබෝධමත්ව හිටියා. වෙනදා වගේ ආසාවෙන් කෑවා, බිව්වා. තුවාල කසන එක නතරම වෙලා තිබුණා. මුළුගැන්වෙන ගතියත් අඩුයි.

තෙවැනි දවස

ඩොක්ට එන්නෙ අදයි. රපුන්සල්ට සෑහෙන්න සුවයි. මම හවස් වරුවෙ එයාව බෙහෙත් ගන්න එක්කන් ගියා. ඩොක්ට රපුන්සල්ට එන්නත් ලබාදුන්නා. මම ඔහුට කොහොඹ තෙල් ඔසුව ගැනත් කිව්වා. හාවාට නිතර නිතර කොහොඹ තෙල් ආලේප කිරීමේ වරදක් නොමැති බව ඔහු පැවසුවා.

දැන් මම සෑම දින තුනකට වරක් රපුන්සල්ගෙ සිරුරේ කොහොඹ තෙල් ගානවා. මේ වෙනතෙක් ඈට ආයෙත් චර්ම රෝගයක් වැළඳුණේ නැහැ. තුවාල ඇති වුණෙත් නැහැ. කසනවා දැක්කෙත් නැහැ. කිනිතුල්ලන්ගෙන්, මැක්කන්ගෙන් හානියක් ඇතිවුණෙත් නැහැ. මගේ ආදරණීය සාවිය දිලිසෙන ලොම් ඇතිව, සතුටෙන්, නිරෝගීමත්ව වැඩෙනවා. 

මගේ ආදරණීය සාවී නොහොත් රපුන්සල් සුරතලී

සිහින් සුදුවන් දිගු ගෙළ ඔසවා පා චුම්බනයෙන් මා අවදි කරන්නී, මගේ දෙපා චලනයෙන් මඳක් විපිළිසරව බිම වැද හොත්තී ය. දිගු සවන් පෙති පැතැලි කරමින්, කුඩා නැහැය ලෙලවන්නී වටකුරු දෑස් උඩුකුරු කොට මා දෙස කෝල බැලුම් හෙලන්නී ය. ඈ බියපත් නොවනාකාරයෙන් දෙපා පොළොව මත තබන මා සයනයෙන් බසින්නේ ඈ කෙරෙහි ඇතිවෙන ආදර ගඟුලැල්ලෙන් මගේ සිත ඔකඳ වෙද්දී ය. එම ගඟුලෙහි නිබඳ කිමිදෙමින්, මා ද ආදරයෙන් නාවන ඈ මගේ ආදරණීය සාවිය යි, රපුන්සල් සුරතලිය යි. 

එකිනෙකට වෙනස් රිද්මයකින් ගැහෙන හදවත් ඇති අපි දෙදෙන, දැන් පුරා තුන් මසක් තිස්සේ එකට වාසය කරන්නෙමු. එකම රිද්මයකට අනුගත වීමට කෙමෙන් කෙමෙන් උගනිමින් සිටින්නෙමු. එකිනෙකාගේ අදහස් හා හැඟුමන් සන්නිවේදනය කිරීමට පොදු භාෂාවක් සොයන්නෙමු. නින්දේදී එකිනෙකා පිළිබඳ දකින සිහින තුළ කිමිදෙන්නෙමු.

එබඳු එක් ස්වප්නයක ඈ තිරිහන් ව වැඩී උන්නා ය. සඳ එළියේ නැහැවෙමින්, ලොම් පිරිමඳිමින් හුන් ඇගේ පිට මතැති කළු පැහැ කුඩා ලපය දිස්න දුන්නේය. ධවල පැහැ ලොම් අතර ප්‍රීතියෙන් කිමිදෙමින් උන් මේ ලපය මා ආදරයෙන් උමතු කරවයි. මගේ ආදරණීය සාවිය අන් සාවියන්ගෙන් වෙන් කර හඳුනාගන්නේ මේ උපන් ලපයෙනි. සඳ එළියේ කාන්තිය උරාගත් ඒ ලපය අතොරක් නැතිව සිප ගැනීමට, මම දුර සිට ලොබ බැන්ඳෙමි. එහෙත් ඉන් ඇගේ සඳ රැස් ස්නානයට බාධා පැමිණෙතැයි අපමණ බියවීමි. එබැවින් ඈ දෙස ඇලවූ නෙත් ඇතිව ඔහේ බලා උන්නෙමි. බලා හිඳීම වේදනාකර ය. වෙහෙසකර ය. එපා කරවන සුළු ය. තරහ උපද්දවන සුළු ය. බලා හිඳීමෙන් හෙම්බත්ව සිටිමි. ඒත් කරන්නට දෙයක් නොමැති බැවින් තවමත් බලා හිඳිමි. කළු ලපයක් පිටේ ඇතිව සඳ රැස් නාන මගේ ආදරණීය සාවිය දෙස උතුරු සුළඟ නැති පාලුවෙන් පීඩිතව බලා හිඳිමි. ආදරයෙන් පිච්චෙමින් බලා හිඳිමි. 

විටෙක මා ප්‍රේමයෙන් මත් කරවන ආදරණීය සාවියගේ පිටෙහි ඇති මේ ලපය, තවත් විටෙක මා හදෙහි වේදනා ගින්නක් අවුළුවා ලයි. ඇගේ ඉරණම තීරණය කල ලපය, තම ඉරණම වෙනස් කරගැනීමේ අදිටනින් එය සඟවාගැනීමට දැරූ අසාර්ථක උත්සාහයක යොදවමින් ඈ වෙහෙස කරවූ ලපය,  ඈ තම අදරැති පවුලෙන් වෙන්කොට මා වෙත ගෙන ඒමට හේතු වූ ලපය, සතියක් පුරාවට වියෝ දුකින් ඈ හඬවන්නට හේතු ප්‍රත්‍ය වූ ලපය.. ඔව්, මේ ලපයට මම අසීමිතව ආදරය කරන තරමටම, අසීමිතව වෛර ද කරමි.

සයනයෙන් බැස පියනඟන මාගේ මිරිවැඩිසඟල මත ඒ කළු ලපයෙහි බර පිටෙහි දරාගෙන සැහැල්ලු පෙනුමකින් ඈ බලා හිඳින්නීය. සඟවන්නට අනේක උපායන් යෙදූවද, ආදර හැඟීම් සැඟවීම මගේ ආදරණීය සාවියට කල නොහැකිය. නමුත් ඈ එම නිෂ්ඵල වෑයම අත් නොහරින්නී, දිනෙන් දින එක් එක් උපායමාර්ග අත්හදා බලන්නී ය. හැමදාම අපේක්ෂා භංගත්වයට පත්වන්නී ය. පසු දිනද පෙරදා උනන්දුවෙන් ම උත්සාහ දරන්නී ය. ඒ අතින් ඈද මාද එක සමාන වන්නෙමු. එම විෂයෙහි අන්ත දුර්වලයෝ වන්නෙමු. 

මගේ ආදරණීය සාවියගෙන් මට සිදුවන අකරතැබ්බ ගැන පමණක් ලියූ මම ආත්මාර්ථකාමියෙකු වෙමි. මා නිසා ඈ විඳි කරදර හිරිහැර අපමණ ය. ඒ සුමුදු සියුමැලි සිරුරට දරාගත නොහෙන තරම දුක් ඈ මා නිසා උසුලාගන්නී, එක වචනයකිනුදු.. නැහැ, එක කන්පට ගැසීමකිනුදු මැසිවිලි නොනඟන්නී ය. ඉදින් ඈ නිරතුරු මගේ ආදරයේ පහස ලැබීමට සුදුසුකම් ලබන්නී ය. ඈ හා මා, මේ කරුණ සම්බන්ධයෙන් වෙනස් ඉරණම් ඇත්තෝ වෙමු. කෙසේ වුවද ඈ මගේ ආදරණීය සාවිය යි, රපුන්සල් සුරතලිය යි. 

බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනා හා කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩාගේ ආදර අන්දරය

බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනා ගෙදර ගෙනා දා ඉඳලා මටයි, මයෙ අප්පොච්චිටයි, අම්මාටයි, අයියණ්ඩිටයි තිබ්බ ලොකුම පුරස්නෙ තමා කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩා මේ වැඩේට කොහොම ප්‍රතිචාර දක්වාවිද කියනේක.. කුරුමාණම් සෑත්තරේ කෙළ පැමිණි පූස් තඩියෙක් වෙච්ච චක් බණ්ඩාට, රපුන්සල් එතනා අල්ලා ගැනිල්ල කජු කනවා වාගෙ ලේසි පාසු වැඩක් බව අපි හතරදෙනාගෙම මොළවලට තේරෙනව නෙව ආයුබොවන්ඩ..

රපුන්සල් එතනාව කාමරේ ඇතුළෙම තියාන ආදර පරිස්සමට හැදුවේ ඒක හන්ද නෙව.. හැබැයි ඉතිං ටික ටික කකුල් කෙටි උස් මහත් වෙනකොට රපුන්සල් එතනා කාමරේ ඉන්ට වැඩිය මනාප නැති වෙච්චි.. කාල බීල හමාර කොරාපු හැටියෙ කාමරේ බඩු මුට්ටු පෙරලන්ට තියා ගනිච්චි.. දත් බොල්ලෑව මුවාත තියාගන්ට කාමරේ පුරා තියන වයර් කොටයි, සෙරෙප්පු කෙටියි හපන්ට පටන් ගනිච්චි.. ඒ කරලා ඇඳේ කකුලුයි, පුටු කකුලුයි හපන්ට ගනිච්චි.. අන්තිමේදි මගේ කකුල් කෙටි දෙකත් අර මන්නා පිහිය වාගෙ තියෙන දත් බොල්ලෑවෙන් හපන්ට ගත්තාම මට දෙලොව රත් වෙච්චි.. 

රපුන්සල් එතනාට තියෙන මේ ගායට බේත් හොයලා හරියන්නෙ නැත, උන්දැ පොඩ්ඩක් එළි පහළියට දමලා තණකොල ගොල්ලෙ නටන්ට ඇරියාම හරිය කියලා කීවෙ මයෙ අප්පොච්චි. ඊටත් කොළොම්පුරේ ඉඳල ගමකට ගෑටුවෙ කාමරේ අස්සෙ ලගින්ට නොවේය, ඉර එළිය ඇඟට වැටෙන්ටය, තණකොළ පාගන්ටය කියලා අප්පොච්චිගෙ කතාවට මයෙ අම්මත් පෝර දැම්මෙ නැතෑ. ඉතිං ඕං ඔහොම රපුන්සල් එතනාට කාමරෙන් එළියට පද්දන්ට දොර ඇරුණා නෙව..

එදා හිටන් රපුන්සල් එතනාගෙ වැඩේ එළි පහළියෙමයි ඕං. අපේ අහ කවුරුහරි මිදුලෙනං රපුන්සල් එතනත් මිදුලෙ. එහාට දුවනවා. මෙහාට දුවනවා. උඩ පනිනවා. ගුල් හාරනවා. එකම ගිනි විජ්ජුම්බරයයි ආයුබොවන්ඩ.. ඒක දිහා ඇස් ලාගෙන ඉන්න එකම ඇති වයස අසූවක් විතර ඇත්තෙකුට පරලොව සැපත් වෙන්ට. එතරං දාංගලයක්..!

සෙල්ලං කොරල හති වැටුණම රපුන්සල් එතනා ආපහු අල්ලා ගැනිල්ලත් ලේසි පාසු රාජකාරියක් නොවේ ආයුබොවන්ඩ. එතකොටනං හිතෙනවා මුන්දැ ගෙනත් දාගනිද්දි මයෙ මොළේ තිබුණෙ ඇළේද කියල ඇත්තටම. හතර දෙනා හතර පැත්තෙං වට කොරල, දන්න නූල් සූත්තර ඔක්කොම දාල, ප්‍රසස්ති ගායනා කොරල හා පැටික්කිව අල්ලගන්නෙ..

ඉති මේ බඩි පිණුං, උඩ කරණං, යටි කරණං, හරඹ ඔක්කොම සිද්ධවෙන අතරෙ අපේ කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩා සිල් රැක්කා නෙව. උන්දැ නෙමෙයි රපුන්සල් එතනා දිහෑවෙ ඇහැක් ඇරල බැලුවෙ. ඒ රැක්ක සිල් ඇති උන්දැට සෝවාං වෙන්ට කියලයි මයෙ අප්පොච්චි කියන්නෙ. ඒත් ඉතිං උදේ පාන්දරම කුරුල්ලො අල්ලන්ට කුරුමානම් අල්ලන චක් බණ්ඩා ගැන අපි හැමෝගෙම හිතේ සැක සංකා තිබ්බා ආයුබොවන්ඩ..ආයෙ බොරු කියන්ට ඕනැන්නෙ නෑ.

ඕං ඔහොම ඉන්දැද්දි එක පාරට අපේ ඉහ මොළ රත්වෙන වැඩක් අද හැන්දෑවෙ උණා නෙව.

රපුන්සල් එතනා මිදුලෙ නට නටා උන්නෙ මයෙ අම්මයි, මායි මල් වලට සාත්තු කොරන අතරෙ.. මල් ගස්වල මල පිපුණෙ නැතත් අපි පණදාගෙන සාත්තු කොරනව. රපුන්සල් එතනාට ඉතිං අවුරුදු. වැඩ කෝටියයි. චක් බණ්ඩා කොණකට වෙලා පුරුදු හැටියෙන් තපස් රැක්කා. මේ අල්ල පනල්ලෙ අම්මාටයි මටයි රපුන්සල් එතනා දිහා ඇස් ලන්ට අමතක වෙච්චි. අපි දෙන්නා කදේ දාගෙන මල් වලට වතුර දාන්ට තියාගත්තානෙ. හැරිල බලන්කොට ඇඟ හීතල වෙලා යන දසුනක් දැක්කෙ ආයුබොවන්ඩ..සිල් ඇත්තො, සිල් පවාරණේ කොරල පළවෙනි සිල්පදේ කඩන්ට තනන රඟ..

මයෙ අම්මයි, මායි එතෙන්ට දුවපු හැටියෙන් අයියණ්ඩිට මතක් වුණාලු "නොදනිත් දරුවන් ඇකයෙන් වැටුණා.." කවි පදේ.රපුන්සල් එතනාට අඩියක් මෙහායින් චක් බණ්ඩා කුරුමාණම් අල්ලනව. ඒක දැක්කම එහෙව් කලබොල ඇතිවෙන එක ආයෙ අහන්ටත් කාරියක්ද..

මයෙ අම්මයි, මායි මල් ගස් ගලෝගෙන, උඩින් පැනගෙන, දුවං යනකොට අරුම පුදුම දෙයක් සිද්ද උණේ නැතෑ. රපුන්සල් එතනා කරණමක් ගහල පත්බෑවුණා නෙව චක් බණ්ඩාගෙ ඇඟට. ඉන් පස්සෙ දෙන්නා පණ දාගෙන සෙල්ලං කොරන්ට තියා ගනිච්චි. එහෙට දුවනවා, මෙහෙට දුවනවා.. ඕං ඔහොමයි අපේ බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනාගෙයි කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩාගෙයි ආදර අන්දරේ පටන් ගත්තෙ..

ඒත් ඉතිං ගින්දරයි පුළුනුයි එක ගාව තියන්ට හොඳ නෑ කියල අපි දන්න හන්දා මීට පස්සෙ අපි හැමෝම සූදානං සරීරෙං..

සීතල උතුරු සුළඟ හා උණුසුම් උදා හිරු එළිය

රපුන්සල් එයාගෙ මුළු සිරුරම බෝලයක් කරගෙන, කාමරේ මුල්ලකට වෙලා නිසොල්මනේ ඉන්නවා. ඇස් මළානික වෙලා. කන් හැකිළිලා. එයාට මහන්සියි. මම එයාට කරදර නොකර ඉන්නවා. 

එකපාරටම උඩ පැනපු රපුන්සල්, ගුවනෙදි එයාගෙ පුංචි හිසයි කකුලුයි අඹරවල, කන් හොලවනවා.හා කරණමක්... එයා හරිම ප්‍රීතියෙන්. 

ගුලියක් වගේ බිම වැතිරුණ රපුන්සල්, එයාගෙ පස්සෙ කකුල් වේගයෙන් බිම ගහනවා. එයා ඉන්නෙ කේන්තියෙන්. අම්මෝ.. වැඩි භජනය අහිතකරයි..!!

විඩාබර දවසක අවසානයෙ මම බාගෙට මැරිලා ගෙදර එනවා. රපුන්සල් කරණමක් ගහගෙන දුවලා එන්නෙ මාව පිළිගන්නයි. මගේ හිතත් සතුටෙන් ඔකඳ වෙන හැටි මට දැනෙනවා. 

උතුරු සුළඟෙ සීතල නිසා අද මම ඉන්නෙ දුකෙන්. රපුන්සල් බිම දිගේ පෙරළි පෙරළි ඇවිත් මගේ කකුලෙ ඇඟිලි හෙමින් ලෙව කනවා. හිරු එළියේ උණුසුම වැදී මගේ හිත තුටු පහටු වෙනවා.

රපුන්සල් හාවෙක්. මම මනුස්ස ප්‍රාණියෙක්. අපිට එකිනෙකාව තේරුම් ගන්න භාෂාවක් නෑ. නමුත් ඕනෙ තරම් වෙලාව සහ උනන්දුව තියෙනවා, එකිනෙකාව තේරුම් ගැනීමට.. එකිනෙකා තුටු පහටු වෙන අන්දමින් ක්‍රියාකිරීමට.. ඒ නිසා මම ඈව නිරීක්ෂණය කරනවා. ඈ මාව නිරීක්ෂණය කරනවා. අවසානයේදී අපි එකිනෙකා හා අදහස් ප්‍රකාශ කරගන්නවා. මේ වෙලාව හා උනන්දුව ඇතිවුණේ මම රපුන්සල්ට ආදරේ කරන අතරෙ, ඈත් මට පෙරළා ආදරය කරන නිසයි. 

මට අසීමිතව ආදරේ කරන රපුන්සල්ට වෙලාව වෙන් කරන එක මට අතපහු වුණොත් රපුන්සල්ට කොහොම දැනේවිද? මම හිතනවා. මම ආදරෙන් කරන පිරිමැදීම්, මගේ ඇල්ම බැල්ම යන දේට හුරුවුණ රපුන්සල්, මගේ අවධානය නිබඳවම බලාපොරොත්තු වීම නවත්වන්න බැහැ. මම එයාව නොසලකා හැරියොත්, නිසැකවම එයාගෙ හිත තැලේවි. උතුරු සුළඟෙ සීතලට එයාගෙ සිරුර මිදේවි. අපේක්ෂා භංගත්වය සිත් වේදනා ගේනවා. රපුන්සල් ඒ තත්වයට පත්වෙන එක මට ඉවසන්න අමාරුයි. 

අනෙක් අතට, මට රපුන්සල් වෙනුවෙන් වෙලාව වෙන් කරන්න බැරිනම් ඈට ආදරය කරන බව ප්‍රකාශ කරන එක හරිම නින්දිත ක්‍රියාවක්. සතෙක් වුණත් රපුන්සල්ට හැඟීම් දැනීම් තියෙනවා. අවසානයේදී රපුන්සල් හේතුවක් නොමැතිව, ඕනෙවට වඩා සිතා, හිත කරදර ගත් බව පැවසීම ඇතිවුණ සිත් තැවුල නැති කිරීමට ප්‍රමාණවත් වෙන්නෙත් නෑ. 

සැබෑ ආදරය ප්‍රභාෂ්වරයි. ලොබ බැඳීමකින් තොරව අසීමිතව ලබා දෙන්න හැකියි. හරියටම, රපුන්සල් මට ලබා දෙන ආකාරයට.. මමත් උත්සාහ දරන්නේ රපුන්සල් වෙත ඒ ප්‍රභාෂ්වර ආදරය ලබා දෙන්නයි. මට හැකි උපරිමයෙන්, සීමාකිරීම් නැතිවම, හරියට උණුසුම් හිරු එළිය වගේ.. හිටි හැටියේ හමා ඇවිත් සිසිල දෙන උතුරු සුළඟ වගේ නොවෙයි.

උතුරු සුළඟ, ආශ්වාදජනකයි. නමුත් එහි ඇඟ හිරිවට්ටන සීතලක් මිස උණුහුමක් දැනෙන්නෙ නෑ. මම කැමති හිරු එළියටයි. හැමදාම මට දෙන්න හැකි වුණෙත් හිරු එළියයි. එබැවින් උතුරු සුළඟ මට එපා. මා ළඟ හැමදාම තිබූ උදා හිරු එළිය පමණක් ඇති. ඒ උදා හිරු එළියෙන් රපුන්සල් නෑවෙනු ඇති..

වැස්ස හා අනාරක්ෂිත හැඟීම්

මේ දවස්වල හරියට වැස්ස.. දවස පුරාම චිරි චිරි ගගා වතුර වැක්කෙරෙනවා. මම පොඩි කාලෙ ඉඳලම වැස්සට අකමැතියි. සීතල, තෙත පොළොව, වැහි අඳුර, කූඩැල්ලො.. මාව හිරිවට්ටනව. ඒක නිසයි මට හිතෙන්නෙ මම පූස් ගති තියෙන කෙනෙක් කියල. වැස්ස දවසට මම කැමති චක් වගේ උණුසුම් බෝලයක් වෙලා රස්නෙට ඉන්නයි. එළියට බැහැල, වැස්සෙ සුන්දරත්වය විඳින්න මට කිසිම ඕනෙ කමක් නෑ.

වැස්ස, රපුන්සල්ගෙ නිදහසත් සීමා කරල. වැස්ස වෙලාවට එයාව මිදුලට දැම්මොත් පැනගෙන පැනගෙන ගිහින් බුලත් මැස්සක් යටට රිංගනවා. ඊට පස්සෙ එයාව අල්ලන්න සක්කරයටවත් බෑ. ඒ නිසා මේ ටිකේ රපුන්සල් හිටියෙ ගේ ඇතුළෙමයි. 

සීතලෙන් ගතවෙන මේ දවස් ටිකේ දන්නෙම නැතුව රපුන්සල්ගෙ කෑම ඉවර වෙලා. ෆ්‍රිජ් එක ඇතුළෙ තිබුණ හැමදේම අවසන්. අනික, වැස්ස දවසට රපුන්සල්ට වෙනද වගේ දෙගුණයක් බඩගිනියි. රපුන්සල්ට රෑට කන්න එක කංකුං දණ්ඩක්වත් නැති බව දැනගන්නකොට හවස හතයි. කළුවරත් වැටිල. ඒ මදිවට වහිනවා. ඒත් හා මැණිකව බඩගින්නෙ තියන්න බෑ. එයාගෙ දිලිසෙන අහිංසක ඇස් මගේ දිහා බලන් ඉන්නෙ කෑම වේල පරක්කු මොකද කියලයි.

ටෝච් එකත් අරන් එළියට බැස්සෙ කංකුං කඩන්නයි. අපේ ගෙදර පිටිපස්සෙ මිදුලෙ එළවලු වවල තියෙන්නෙ ගෙදර අයට කන්න. නිතර නිතර කඩන නිසා එතන කංකුං ලියලලා නෑ. එහෙන් මෙහෙන් කොළ කඩල, යංතං කංකුං මිටක් කඩාගන්න පුළුවන් වුණා. උදේ වෙනකන් පිරිමහගන්න ඇති..

කංකුං ගේන තුරු රපුන්සල් දොරකඩට වෙලා බලාගෙන ඉඳලා. එයා පැනගෙන පැනගෙන ඇවිත් බස බස ගාලා කංකුං අතුරුදහන් කරන්න පටන් ගත්තා. කන ගමන් එක ඇහැක් මගේ දිහාවට හරවගෙනයි එයා ඉන්නෙ. බැරිවෙලාවත් මම එයාගෙ ඇස් මානෙන් මෑත් වුනොත් කංකුං දණ්ඩත් කටේ තියාගෙනම මාව පේන විදියට හිස හරවනවා. 

ඒක දැකල මට මතක් වුණේ, මම පොඩි කාලෙ අම්මා ඉස්කෝලෙ යන්න සාරිය අඳිනකොට මම බලාගෙන ඉන්න විදියයි. ඒක හරිම සුන්දරයි. තාමත් අම්මා ඇඳුම් අඳිනවා බලාගෙන ඉන්න මම කැමතියි. එතකොට මට එයා ගැන සෑහෙන ආදරයක් ඇති වෙනවා.

කෑම කාලා, බඩ පුරවාගත්තට පස්සෙ රපුන්සල්ගෙ අදහස මගේ ඇඳට නැඟගන්නයි. දැන් දැන් හරිම කරදරයක් වෙන තරමටම රපුන්සල් ඇඳට නඟිනවා. වතාවක් මම එයාට රිදෙන්නම පාරක් ගැහුවා. නැතුව එයාව හදන්න ක්‍රමයක් නෑ. ඒත් රපුන්සල් හිතන්නෙ ඒ ගැහුවෙත් ආදරේට කියලයි. පුරු පුරු ගානවා වගේ සද්දයක් කරලා ආයෙත් දුවගෙන ඇවිත් තුරුලටම එනවා.

මම එයාට කිසිම පීඩාවක් කරන්න අකමැති බව රපුන්සල්ට ඉවෙන් වගේ තේරෙනවා. හරි ඒකෙ ගැටළුවක් නෑ කියල හිතමු. ඒත් මට තියෙන ප්‍රශ්නෙ, රපුන්සල් මගේ ගැන හිතන විදියටම අනෙක් හැමෝම ගැන හිතන බව පේන්න තිබීමයි. මගෙන් ලැබෙන ආරක්ෂාව, රැකවරණය මේ ලෝකෙ හැම කෙනෙකුගෙන්ම ලැබේවි කියලයි එයා හිතන්නෙ. නාඳුනන ඕනෙම කෙනෙක් දෙන කෑම රපුන්සල් කනවා. එයාව අත ගාන්න ඉඩ දෙනවා. මට ඒ හැම වෙලාවෙම දරුණු අනාරක්ෂිත බවක් දැනෙනවා. 

සමහර වෙලාවට මම ඕනෙවට වඩා හිතනවා. රපුන්සල් හාවෙක්. එයාට කවුරුත් හිරිහැර කරන්නෙ නෑ.. ඒත් එහෙම හිතීමෙන් මට ඇතිවෙන අනාරක්ෂිත හැඟීම් නැතිවෙන්නෙ නෑ. ඔයා ඕනෙවට වඩා හිතනවා කීමෙන් මගේ හැඟීම් පාලනය වෙනවද? ඒකෙන් වෙන්නෙ මම ඒ හැඟීම් ප්‍රකාශ කරන එක සීමා කිරීමක් විතරයි. හිතෙන දේ ඒ විදියටම හිතෙනවා. 

නාඳුන්න පුංචි මනුස්ස ප්‍රාණියා

රපුන්සල් කැරට් කන්න ආසයි. කැරට් අලය ලැබුණු හැටියෙ එයා ඒක කාගෙන කාගෙන යන්නෙ කවුරුහරි එයාගෙන් ඒක උදුරාගනීවි කියල බයෙන් වගේ. කැරට් අලය හපනකොට, ඒකෙ රළු කොණක් හැම වෙලාවෙම රපුන්සල්ගෙ නහයෙ වදිනවා. මේ විදියට හැමදාම වෙලා, රපුන්සල්ගෙ නහය තුවාල වෙලා. එයා ඉන්නෙ වේදනාවෙන්..

රපුන්සල්ගෙ අසරණකම ගැන ගෙදර හැමෝටම දුකයි. ඉතින් එයාවත් කූඩෙක දමාගෙන අම්මයි මායි තකහනියක් ගියේ වෙට් කෙනෙකුට පෙන්නලා බෙහෙතක් ගන්නයි. වෙට් ක්ලිනික් එක තියෙන්නෙ පලතුරු කඩේකටයි, පොත් කඩේකටයි මැද්දේ. රපුන්සල්වත් තියාගෙන අම්මයි මායි එතන තිබුණ පුටු දෙකක වාඩි වෙලා බලාගෙන හිටියෙ වෙට් එනකං.

කූඩෙ ඇතුළෙ ඉඳගෙන රපුන්සල් එයාගෙ ලොම් පීරමින් හිටියෙ හරිම සන්සුන් ලීලාවෙන්. එක කණක් නවල අරගෙන, පුංචි අත් දෙකෙන් අල්ලලා සෝදනවා. ඊට පස්සෙ අනිත් කණ.. අපේ අම්මා මට එහා පැත්තෙන් ඉඳගෙන කල් මැරුවෙ, හැමදාම වගේ පොතක් කියවමින්. මට පොතක් අරන් එන්න අමතක වුණා. ඒ නිසා මගේ අවධානය යොමු වුණේ පලතුරු කඩේට අල්ලලා හදල තිබුණ ප්ලාස්ටික් බඩු කඩේ හිටපු පොඩි බබෙකුටයි.

කොළ පාට ටී ෂර්ට් එකකට, තද නිල් ඩෙනිම් කොට කලිසමක් ඇඳපු ඒ බබාට අවුරුදු දෙකක් විතර ඇති. අත් දෙක පිටිපස්සට බැඳගෙන, කඩේ ඉස්සරහ වැලි පොළොවෙ එහෙ මෙහෙ යන්නෙ කඩිසර ගමනින්. අත් දෙක පස්සට බැඳගෙන ඉන්න පුරුද්ද එයාට එන්න ඇත්තෙ තාත්තාගෙන්. එහෙ මෙහෙ දුව පනින ගමන් එයාගෙ දිලිසෙන පුංචි ඇස් අවට හැම දෙයක්ම වේගෙන් ග්‍රහණය කරගත්තා. එක පාරටම එයා රපුන්සල්ව දැක්කා.

රපුන්සල්ව දාලා හිටපු රෝස පාට කූඩෙ දිහා එයා ඇස් පුංචි කර කර බැලුවෙ සැකයෙන්. මේ ටවුම මැද්දෙ හාවෙක් ඉන්න එක එයාට පුදුමයක්. මේ ඇත්ත හාවෙක් ද? ටෙඩී හාවෙක් ද? එයා උනන්දුවෙන් බැලුවා. කූඩුව ඇතුළෙ රපුන්සල්ගෙ චලනය වීම්, ටිකෙන් ටික එයාගෙ සැක සංකා නැති කලා. මේ ඉන්නෙ ඇත්ත හාවෙක් කියලා තහවුරු වුණාට පස්සෙ එයාගෙ ඊලඟ ඉලක්කය වුණේ හාවා ළඟට කිට්ටු කිරීමයි.

හාවාව ඇස ගැටෙන්න කලින් එයාලගෙ ප්ලාස්ටික් බඩු කඩේ මිදුලෙ වෘත්තාකාර චලිතයක යෙදුණු බබාගෙ කඩිමුඩි ගමන, ටික ටික ඕවලාකාර චලිතයක් බවට හැරුණා. දැන් එයාගෙ ගමන් මඟ වැටිල තියෙන්නෙ ප්ලාස්ටික් බඩු කඩේ පහුකරගෙන, පලතුරු කඩේ ඉස්සරහින්. පාරෙ එක කොණක් හාවා ඉන්න කූඩුව ඉස්සරහින් වැටෙනවා. එතනදි මොකක්දෝ අදිසි බලයකින් ගමනේ වේගය අඩාල වෙනවා. බබා එතනින් යන්නෙ ඉබි ගමනකිනුයි..

මෙහෙම යන එක ගමන් වාරයකදි, පෙට්‍රල් ඉවර වෙලා මම හිතන්නෙ.. බබාගෙ ෆැන්ටසි මෝටර් රථය හාවා ඉස්සරහදි දඩස් ගාලා නතර වුණා. ආපහු ස්ටාට් කරන්න හැදුවත් හරි ගියේ නෑ.

"මොකද වාහනේට?"
මම ඇහුවෙ උදව් කරන්නයි.

"අනේ මන්දා. එක පාරට නතර වුණා."
පුංචි රියදුරු මහත්තයා කිව්වා.  ඊට පස්සෙ රපුන්සල් දිහාට ඇස් හරවලා.
"මොකද හාවට?" කියල මගෙන් ඇහුවා.

"අනේ එයාගෙ නහය තුවාල වෙලානෙ.. බෙහෙත් ගන්න ආවෙ."
මම දුකෙන් කිව්වා.

"හ්ම්ම්.. ඩොක්ට ආවා." බබා අත දික් කරලා පෙන්නුවේ සත්ත්ව සායනයට ටිකක් ඈතින් තියෙන ළමා රෝග සායනයයි.
"මට ලෙඩ වුණාම යන්නෙ එතනටයි."

"මෙයාව පෙන්නන්න වෙන්නෙ මේ ඩොක්ටට නෙ."
මම සත්ත්ව සායනයෙ දොරේ ගහල තිබ්බ පෝස්ටරේ හාවෙකුගෙ රූපය බබාට පෙන්නුවා.

"ඕහ්.." ඒක වැටහුණ පාටක් බබා ඇඟෙව්වා.
නහය තුවාල වෙලා අමාරුවෙන් ඉන්න රපුන්සල් ගැන ඒ බබාත් හදවතින්ම දුක් වෙන බව පේන්න තිබුණා.

ටිකෙන් ටික වෙලාව ගතවෙනකොට එදා වෙට් එන්නෙ නැති බව අපිට දැනගන්න ලැබුණා. ඉතින් අම්මයි මමයි ලෑස්ති වුණේ ආපහු ගෙදර එන්නයි. රපුන්සල් ගැන කණගාටුවෙන් හිටපු බබා ආයෙමත් අපේ ළඟට ඇදුනා.

"යනවද? එතකොට හා බබාට බෙහෙත්?"
එයා ඇහුවෙ කරදර මුහුණකින්..

"ඩොක්ට නෑනෙ. වෙන දවසක එනවා.." මම කිවුවා.

"ඕහ්.." බබාත් ගොඩක් දුක්වුණා.

අපි යන්න හදනකොට බබා යමක් කියන්න උත්සාහ කරන බව කිව්වෙ අපේ අම්මා.
අපිට වටහාගන්න අසීරු වචන කෑලි ගොඩක් සහ අංග චලන වලින් මට තේරුනෙ මෙහෙම දෙයක්..

"ඊයෙ මටත් ලෙඩ වුණා. එතකොට අම්මා බෙහෙත් පෙත්තක් පෙව්වා. ඊට පස්සෙ නිදාගත්තම මට හොඳ වුණා. ඔයාත් හාවට ඒවා දෙන්න."

මේ අදහස වචන වලට පෙරල ගන්න එයාට බැරි වුණා. ඒක ගැන එයා හිටියෙ ලොකු හිතේ කරදරේකින්. එයාගෙ ඇඟේ හැම සෛලෙකම පේන්න තිබුණ අසීමිත කරුණාව මට දැනුණා. මොකක්ද මන්දා නොකිලිටි නැවුම් ආදරයක් ඒ බබාගෙ හැම හැසිරීමකම පිරිල තිබ්බා. දවසක් ගතවෙලත් මට ඒ බබාගෙ හැම අංග චලනයක්ම මතකයි. එයාව දැක්කම මට මතක් වුණේ අපූගේ ලෝකය පොතේ අපූගෙ පුතාව.. රපුන්සල්ට, මේ දැන් එයා නාඳුන්න පුංචි මනුස්ස ප්‍රාණියෙකුගෙ අසීමිත ආදරේට ලක්වුණ බව දැනුම් දෙන්න බැරි වීම ගැන පසුතැවීමක් එක්ක මම ආපහු ආවා.

අළුත් අම්මෙක්?

අපේ කූඩුව තියෙන්නෙ පාර අයිනෙමයි. දවල්ට මෙතන ඉන්නකොට ඉර එළියට ඇස් නිලංකාර වෙලා යනවා. ඒත් වෙන කරන්න දේකුත් නැති නිසා පාරෙ යන වාහන බලන්න අපි පුරුදුවෙලා හිටියා. එක එක විදියෙ වාහන පාරෙ යනව. 

ලොකු අයියා නම් කියන්නෙ ඒව මිනිස්සුන්ව කනව කියලයි. ඒත් අපේ කූඩුව තියෙන තැන නවත්තපු වාහන වලින් මිනිස්සු එළියට එනව මම දැකල තියෙනව. කෑවනම් කොහොමද ආයෙත් එළියට එන්නෙ..? අපි කන කංකුං එහෙම එළියට එන්නෙ නෑනෙ. 

තාත්තා කියන්නෙ අයිය කියන කතා ගැන වැඩිය හිත කරදර කරගන්න එපා කියලයි. වැඩෙන වයසෙදි ඔහොම විකාර හිතෙනවලු. ඔහොම පණ්ඩිත කතා අයිය කියනකොට මට නම් හිතෙන්නෙ හොඳට රිදෙන්න එයාගෙ කකුලක් හපන්නයි. ඇයි අනේ එකම දවසෙ ඉපදිච්ච කට්ටිය ඔහොම පණ්ඩිත කතා කියද්දි කොහොමද ඉවසන්නෙ?

එදා දවල් කෑම වෙලාව එනකම් අපි හැමෝම බලාගෙන හිටියා. මෙහෙම බලාගෙන ඉන්න එක තමයි ඉවසන්න අමාරුම වැඩේ. දැන් මට හරියට බඩගිනි එනවා. අනික් කට්ටියටත් එහෙමයි. ඒත් අපිට කෑම දෙන්නෙ ඉස්සර ප්‍රමාණෙමයි. ඒ නිසා පොරකාල ගත්තෙ නැත්නම් විනාසයි. 

එක පාරටම අපේ කූඩුව ඉස්සරහ රෝද තුනක් තියෙන වාහනයක් ඇවිත් නැවැත්තුවා. මොකෙක් හරි සතෙක් ගෙනියන්න ආපු කෙනෙක් වෙන්න ඇති. වාහනෙන් එළියට බැස්සෙ මහත ගෑනු ළමයෙක්. එයා කලබලෙන් වගේ බහින්න යනකොට බෑග් එක දොරේ හිරවුණා. චුට්ටක් දඟලල බෑග් එක නිදහස් කරගෙන එයා බැලුවෙ අපේ කූඩුව දිහා. ඊටපස්සෙ එයා දිව්වෙ කඩේ ඇතුළට. අපි ඒ දිහා ඔහේ බලාගෙන හිටියා. ඉක්මණට කන්න දෙනවනම් හොඳයි.

ටික වෙලාවකින් අර මහත ගෑනු ළමය අපේ කූඩුව ළඟට ආවා. 

"මොන හාවද මිස්ට ඕනෙ.." අපිට කෑම දෙන කෙනා ඇහුවා.

ගෑනු ළමය පොඩ්ඩක් නැවිල උනන්දුවෙන් අපි හැමෝම දිහා බැලුව. මම පුළුවන් තරම් කූඩුවෙ බිමට හේත්තු වෙලා හිටියෙ එයාට පේන්නෙ නැති වෙන්නයි. මට ගෙදර අය දාල යන්න ඕනෙ නෑ. අයියල නම් බය නැතුව ඉස්සරහට වෙලා හිටියෙ නිර්භීත විදියට. අම්ම රහසෙන් කොඳුරල කිව්වෙ බය නැතුව ඉන්න කියලයි.

"අර පිට මැද කළු ලපයක් තියෙන හාවව දෙන්න." ගෑනු ළමය කිව්වා. 

තාත්ත..!!!! අනේ.. එයා නැතුව කොහොමද අපි ඉන්නෙ.. තාත්තාව ගන්න හැදුවොත් එයාගෙ අත හපනව කියල හිතට අරගෙන මම එහාට මෙහාට පැන්නා. අපේ පවුලෙ අනික් අයත් හිටියෙ කලබල වෙලා. 

"තාත්තාව ගෙනියන්න දෙන්න බෑ. අපි එයාලව හපමු.." මම අනික් අයට කිව්වා. 

ඒත් එයාල මොකුත් නොකිය මගේ දිහාට ඇස් අලවගෙන ඔහේ හිටියා. අපිට කෑම දෙන කෙනාගෙ අත් මගේ දිහාවට ළං වෙනකොට තමයි මට මතක් වුණේ මගේ පිට මැදත් කළු ලපයක් තියෙන විත්තිය.. මම එයාගෙ අත් වලින් ගැලවෙන්න පිස්සුවෙන් වගේ පැන්නා. 

"අම්මෙ, මාව බේරගන්න.." මම අම්මගෙනුත් ඉල්ලුවා.

එයාත් කලබල වෙලා උඩ පැන්නා. මාව ඒ මනුස්සයාගෙ අත් වලින් වහගන්න හැදුවා. පවුලෙ හැමෝගෙම පපුව වේගෙන් ගැහෙනවා මට ඇහුණා. මට ඕනෙ වුණේ මාව ගෙනියන්න එපා කියල කෑ ගහන්නයි. ඒත් කිසිම සද්දයක් පිටවෙන්නෙ නෑ. 

"මට අම්ම එක්ක ඉන්නයි ඕනෙ. කෑම නැති වුණත් කමක් නෑ. මම ආයෙත් කූඩුවෙ හැම තැනම හා බෙටි දාන්නෙ නෑ. හොඳට ඉන්නවා. අනේ මාව ගෙනියන්න එපා." මම පුළුවන් හැම විදියටම අපිට කෑම දෙන කෙනාට කිව්වා. 

මාව කන් දෙකෙන් අල්ලල සිදුරු විදපු කඩදාසි බෑග් එකකට දාල අර ගෑනු ළමයගෙ අතට දෙනකොට මම පුළුවන් තරම් හයියෙන් ඇඬුවා. ඒත් ඒ ගෑනු ළමයටවත්, අපිට කෑම දෙන කෙනාටවත් ඒක ඇහුණෙ නෑ. මාව දාපු කඩදාසි බෑග් එකත් අරන් ගෑනු ළමය නැග්ගෙ රෝද තුනේ වාහනේටයි. ඒ වාහන මිනිස්සුන්ව කනව කියල අයිය කියපු කතාව මතක් වෙලා බයට මාව මැරුණෙ නැති ටික විතරයි. 

මාව දාපු බෑග් එක පපුවට තුරුළු කරගෙන ඒ ගෑනු ළමය කිව්වෙ "මම තමයි ඔයාගෙ අලුත් අම්ම.." කියලයි. පිස්සුවෙන් වගේ මගෙ පපුව ගැහෙනකොට මගෙ ඇත්ත අම්මගෙ සුවඳ ටික ටික නහයට දැනෙන්නෙ නැතුව ගියා. "අළුත් අම්මෙක්?" මම කල්පනා කලේ බයෙන්.

කූඩුවේ ජීවිතේ

අපේ අම්මා ලස්සනයි. එයා ළඟ උණුහුමයි. හැම මොහොතෙම එයාට හේත්තුවෙලා ඉන්නයි මම කැමති. ඒත් අපේ පවුලෙ කට්ටිය ගොඩක් ඉන්නවා. ලොකු අයියයි, පොඩි අයියයි, අක්කයි, නංගියි, මමයි, තාත්තයි. හැමෝම කැමති අම්මට තුරුල් වෙලා ඉන්න නිසා හැමදාම රණ්ඩු. 

අපේ කූඩුව පොඩියි. වැතිරිලා ඉන්නකොට ගණකම් කම්බි ඇඟේ වැදිල රිදෙන්න ගන්නවා. කම්බියට තදවෙලා අයියාගෙ කකුලත් තුවාල වුණා දවසක්. කූඩුවෙ බිමට දාල තියෙන්නෙ තැඹිලි පාට ලී කුඩු. ඒව තෙතයි. කකුල්වල ඇලෙනව. එතකොට කසනව. මම නම් පොඩ්ඩක්වත් ආස නෑ. 

කූඩුවේ තැනින් තැන කහ පාට වතුර කෝප්ප තියල තියෙනවා. තිබහ හැදුනම අපි ගිහින් ඒව බොනවා. කෑම හම්බවෙන්නෙ දවසට එක පාරයි. ඒ වෙලාවට කොහොමහරි පොරකාල පුළුවන් තරම් බඩ පුරෝගන්නව. නැත්නම් පහුවදා කෑම දෙනකම් හාමතේ ඉන්නයි වෙන්නෙ.

ළඟදි ඉඳල මගෙ දත් රිදෙනව. අළුත් දත් එන නිසා කියලයි අම්ම කියන්නෙ. එහෙම ඉදෙන වෙලාවට කන්න මොකුත් තියෙනවනම් හොඳයි. දවසෙ වැඩි හරියක් මම ගෙවන්නෙ කකියන දත් වල වේදනාව ඇරගන්න හපන්නෙ මොනවද කියල හිත හිත. එක දවසක් ඉවසන්නම බැරුව අපේ කූඩුවෙ කම්බිය හැපුවා. අයියලත් එහෙම කරනව. අම්ම නම් අවවාද කලේ එහෙම කරන්න එපා, කට තුවාල වේවි කියල. ඇත්ත තමයි. හරියට රිදෙනව තුවාල වුණාම.

අම්ම කියන්නෙ මෙහෙම එකට ඉන්න වෙන්නෙ තව ටික දවසයි කියල. කවුරු කවුරුහරි ඇවිත් ඉක්මණටම අපිව අරගෙන යාවිලු. එයා පොඩි කාලෙත් එහෙමලු වුණේ. අම්මව මෙහාට අරන් ආවෙ අපිට දවල්ට කෑම දෙන කෙනාලු. එහෙම ඇවිත් ටික දවසකින් තාත්තාත් ආවලු. එතකොට හැම ප්‍රශ්නෙම විසඳුනාලු. තාත්තානම් කිව්වෙ හැම ප්‍රශ්නෙම පටන් ගත්තෙ එදා කියලයි. අනේ මන්දා.. 

අම්මාගෙ ලොම් කළුයි සුදුයි. තාත්තාත් එහෙමයි. ඒත් අයියල දෙන්නයි, අක්කයි නංගියි මමයි එක එක පාට. ලොකු අයියා තනි කළු. පොඩි අයියා තනි සුදු. එයයි අක්කයි එක වගේ. නංගිගෙයි මගෙයි ලොම් අම්මගෙ වගේ. ඒත් තාත්තාගෙ පිට මැද කළු ලපය තියෙන්නෙ මට විතරලු. ඒක මට පේන්නෙ නෑ. අම්මයි කිව්වෙ. මොනව වුණත් මම මගේ පවුලෙ අයට ආදරෙයි. හැමදාම මෙයාල එක්ක ඉන්නයි මට ඕනෙ. 

මගේ හා මැණිකයි, අනෙක් සත්තුයි

චක් අපේ පූසා. එයා රත්තරන් පාට දඟකාර, හැඩකාර, විසේකාර පූස් කොල්ලෙක්. මට මතක ඇති කාලෙක ඉඳල අපේ ගෙදර පූසො හිටිය. ඒත් එක එක හේතු නිසා පූසො මැරුණ. සමහරු වයසට, සමහරු ලෙඩ වෙලා.. තවත් සමහර පූසො කැලේ පැන්නා. කාලයක් තිබුණ අපේ ගෙදර කිසිම පූසෙක් නොහිටපු. චක් අපේ ගෙදරට ආවෙ මීට අවුරුදු දෙකකට කලින් මම ස්ටඩි ලීව් හම්බවෙලා ගෙදර ඇවිත් ඉඳපු දවසක. අපි පූසෙක් හොය හොය ඉන්නව කියල දැනගත්ත අසල්වැසියෙක් තමයි එයාව අරන් ආවෙ. වැඩි දවසක් නොයාම රත්තරන් පාට ලොම් තියෙන හුරතල් චක් ගෙදර හැමෝගෙම ආදරේ දිනාගත්ත සුරතලා වුණා. 

ලස්සන විතරක් නෙමෙයි. චක් හරිම හොඳ පූසෙක්. කවදාවත් ගෙදර ඇතුළෙ මළපහ කලේ නෑ එයා. පුංචිකමට දඩි බිඩි ගාල එළියට දුවනවා. කාලයක් පූසන් ඇතිකරල ලබපු  අත්දැකීමෙන් මම දන්නවා එහෙම හොඳ ගතිගුණ තියෙන පූසො දුර්ලභ බව.

සෙල්ලමට හරිම කැමති චක්, අපි ගෙදර එහෙ මෙහෙ ඇවිදිනකොට පිස්සෙක් වගේ එහෙ මෙහෙ දිව්වා. අම්මා ගෙදරට අඳින දිග සායවල් වලට චක් හරි ආසයි. දොර රෙද්දකට මුවා වෙලා, කුරුමානම් අල්ලල, අම්මගෙ සායෙ එල්ලිලා දඟලනව.

අප්පච්චි තේ බොනකොට චක් දඩි බිඩි ගාල එතනට දුවන්නෙ අනිවාර්යයෙන්ම කන්න දෙයක් ලැබෙන බව දන්න නිසයි. හුරතල් විදියට කකුලෙ වෙළිල, පොඩ්ඩක් පුරු පුරු ගාල කෑම ලබාගන්න විදිය චක් දන්නවා. එයා බිස්කට් වලට හරි ආසයි. බිස්කට් ටින් එකක් අරින සද්දෙ ඇහුණොත් කොයි ලෝකෙ හිටියත් දුවගෙන එනවා.

හැමෝගෙම ආදරේ මැද හැදුණ චක්ට හිටියෙ එකම එක සතුරයි. ඒ ෂැගී.. ෂැගී අපේ ගෙදර කුමාරිකාවක් වගේ හැදුණ බලු පැටියා. දැන් අවුරුදු හයයි වයස. එයා හිතාගෙන ඉන්නෙ අයියයි, මමයි වගේ එයත් මේ ගෙදර දරුවෙක් කියල. කාත් එක්කත් ගාණකට ආස්සරේ පවත්වන ෂැගී චක්ට සලකන්නෙ දරුණු විදියට. ෂැගීගෙ කුමාරිකා කිරුළට අභියෝගයක් වෙන්න ආපු චක් හැමදාම ෂැගීගෙ රැවුම් ගෙරවුම් වින්ඳා. 

එක දවසක් රාත්‍රියේ ෂැගීට හොඳටම කේන්ති ගිහින් චක්ව දරුණු විදියට හපාකෑවා. ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටනකින් පස්සෙ තුවාල ගොඩක් බවට පත්වුණ චක් දැන් ඉන්නෙ ටිකෙන් ටික සුවය ලබමින්. මේ බලු පූස් ද්වන්ධ සටන චක්ගෙ ජීවිතේ වගේම ෂැගීගෙ ජීවිතෙත් කනපිට පෙරළුවා. හැමවෙලාවෙම කෝපයෙන් හිටපු ෂැගී ටික ටික ඉවසීම සහ උපේක්ෂාව ප්‍රගුණ කරපු බල්ලෙක් වුණා. තමන්ගෙ ආරක්ෂාව සලසගන්න නම් නිතරම විමසිල්ලෙන් ඉන්න ඕනෙ බවත්, බල්ලන් සමඟ වැඩි භජනය ඇඟට ගුණ නැති බවත් චක් තේරුම් ගත්තා.

අම්මා නැතුව අසරණ වුණ චබී කියන බලු පැටියා ඊලඟට අපේ පවුලට එකතුවුණා. සිහියක් පතක් නැතුව නලියන ගතිය එයා අපේ ගෙදර ආපු පළවෙනි දවසෙ ඉඳලම තිබුණා. ෂැගී, චක් විතරක් නෙමෙයි චබී හිතන විදියට අපේ අයියයි මමයි මේ ලෝකෙට ආවෙත් චබී සමඟ සෙල්ලම් කිරීමේ කාර්යයටයි. ඉස්පාසුවක් නැතුව අනික් සත්තුන්ට වද දෙනව තමයි, ඒත් චබී අහිංසකයි. 

අපේ ගෙදර මෙන්න මේ වගේ වාතාවරණයක් පවතින අවස්ථාවක තමයි අවිහිංසාවෙ ප්‍රතිමූර්තිය වගේ ඉන්න රපුන්සල්ගෙ ආගමනය සිද්ධ වෙන්නෙ. ජීවිතේට බල්ලෙක් දැකල නැති රපුන්සල්, එයාගෙ ජීවිතේ ඇහිපිල්ලමක් ගහන පරක්කුවෙන් නැති කරන්න ෂැගීට පුළුවන් කියල දන්නෙ නෑ. විදුලියක් වගේ වේගවත් චක්ට රපුන්සල්ව අල්ලගන්න එක තප්පරයක් ප්‍රමාණවත් කියල දන්නෙත් නෑ. තණබිස්සෙ සෙල්ලම් කරන්න දාපු වෙලාවට රපුන්සල් කුතුහලයෙන් ඉව කර කර දුවන්නෙ ෂැගීගෙ දිහාවට. නැත්නම් චක්ගෙ දිහාවට. පුංචි පුළුන් බෝලයක් වගේ ඉන්න රපුන්සල් ෂැගීටනම් එක කටයි. රපුන්සල්ට චබීගෙන් කරදරයක් නැත්තෙ හා මැණික එලිපහලියෙ ගැවසෙන වෙලාවට චබියාව කූඩුවට දාන නිසයි. බල්ලො දෙන්නෙකුයි, පූසෙකුයි අතරෙ රපුන්සල්ගෙ ජීවිතේ කොහොම ගතවෙයිද කියල හිතනකොට මගේ හිතට බයයි. 

සුවඳ පිරුණු පුංචි කාමරේ..

දිග කන්ටේනර් එකක පිටිපස්සට පොඩි බිල්ඩින් බ්ලොක් එකක් හයි කෙරුවම පේන හැඩේට හදල තියෙන අපේ ගෙදර, නිදන කාමර හතරයි. ලොකු ඒවා තුනයි. එකක් අපේ අයියට, එකක් අම්මටයි අප්පච්චිටයි, අනිත් එක පොඩි අත්තට. පුංචි නිදන කාමර එකයි. ඒකෙ ඉන්නෙ මමයි. 

කිරිඅම්මා අපේ ගෙදර ආවම නිදාගන්නෙ මගේ කාමරේ. ඒ නිසා මේ කාමරේ ඇඳන් දෙකයි. රත්තරන් පාට කැරළි ගැහුණු කොණ්ඩයක් තියෙන පොඩි ගෑනු ළමයගෙයි, වලස්සු තුන්දෙනාගෙයි කතන්දරේ වලස් පැටිය නිදාගන්න ඇඳ වගේ මේ ඇඳන් පොඩියි. ඒවා හැදුවෙ අප්පච්චි. අප්පච්චිට හැම වැඩක්ම පුළුවන්. අපේ ගෙදර වතුර මෝටරේ කැඩුනම හදන්නෙත් අප්පච්චි. මිදුලෙ ගල් වැටි අල්ලලා ලස්සන ලස්සන ගස් හිටවන්නෙත් අප්පච්චි. මැෂින් එකෙන් තණකොළ කපන්නෙත් අප්පච්චි. ටැප් හයි කරන්නෙත් අප්පච්චි. මාව ක්ලාස් ගිහින් දාන්නෙත් අප්පච්චි. වේවැල් පුටු දිරුවම ඒව අලුතෙන් වියන්නෙත් අප්පච්චි. ඕනෙම ප්‍රශ්නයක් ඇතිවෙච්ච වෙලාවට මගෙ උපදේශකයත් අප්පච්චි. ඒ විතරක් නෙමෙයි, අපේ ගෙදර ප්ලෑන් එක ඇඳල තියෙන්නෙත් අප්පච්චි.

මගෙ පුංචි කාමරේට දාල තියෙන්නෙ ලී ජනේල. ඒ නිසා නිවාඩු දවසට ඇති වෙනකම් නිදාගන්න පුළුවන්. ජනෙල් වැහුවම දැනෙන්නෙ රෑ වගේ. සමහර දවස්වලට මම හිම වලහෙක් කියල හිතාගෙන පැය දහයක් දොළහක් එක දිගට නිදාගන්නේ මගේ පුංචි කාමරේ තියෙන මේ මැජික් එකට පින් සිද්ධ වෙන්නයි. 

ගෙදර අනෙක් කාමර වලට වඩා මගේ කාමරේ සීතලයි. සිසිලයි. කාමරේ බිම නිදාගෙන පොළොවට කණ තිබ්බම කුස්සියේ අම්ම කතාකරන සද්දෙ ඇහෙනවා. ඒකට හේතුව මොකක්ද කියල මම පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම කල්පනා කරනවා.

රපුන්සල් ගෙදර ගෙනාවට තවම එයාගේ කූඩුව ලෑස්ති නෑ. ඉතින් ටික දවසක් යනකම් එයාට ඉන්න වෙන්නෙ මගේ මේ පුංචි කාමරේ ඇතුලෙයි. එයා අපේ ගෙදරට පයගහපු ගමන්ම, එයාගෙ බඩු මුට්ටු ඔක්කොම මගේ කාමරේ ස්ථානගත කලා. රෝස පාට ලිටර් බොක්ස් එක තිබ්බෙ දොර ගාවම මුල්ලෙ.. එයාගෙ නිල්පාට ටෙඩී හාවයි, ගෙම්බයි කාමරේ මැද.. කහපාට වතුර කෝප්පෙ නිතර පෙරලගන්න නිසා ඇඳ ලඟ තියන පොඩි කනප්පුව යටින් තිබ්බා. තව එයාගෙ රෝස පාට නැප්කින් එක ඇඳ යට එලුවා. කංකුං, කැරට් ආදී කෑම බීම ඇඳ පාමුළ. රෝස පාට කූඩෙ ඇඳට හේත්තු කරල බිම. රපුන්සල්ගෙ බඩු කාමරේ තිබ්බම මගෙ කාමරේ පේන්නෙ පොඩි බබෙක් ඉන්න තැනක් වගේ.

හොස්ටල් එකේ කාමරේ වගේ නෙමෙයි මෙතන. අහුමුළු කෝටියක් විතර තියෙනවා.  රෝස පාට කූඩෙන් අරන් එළියෙන් තිබ්බ විතරයි, රපුන්සල් හැම තැනම දුව දුව ඉව කරන්න ගත්තා. කාමරේ හැම බිම් අඟලකම එයාගෙ සුවඳ තැවරුවා. කාමරේ තියෙන හැම බඩු මුට්ටුවක්ම එයාගෙ පුංචි හොම්බෙන් පරික්ෂා කරල මෙතන එයාට ආරක්ෂිතයි කියල නිගමනයකට ආවා. මගේ හොස්ටල් කාමරේදි වගේම මෙහෙදිත් රපුන්සල්ගෙ ප්‍රියතම තැන වුණේ මගේ ඇඳ යට.

මෙච්චර කාලයක් මගෙ වාසභවන වෙලා තිබුණ පුංචි කාමරේ අද ඉඳල රපුන්සල්ගෙ සුවඳ පිරුණු පුංචි කාමරේ වෙනවා.

තණ බිස්සේ කෙළි සෙල්ලම්..

මට හීනයක් තිබුණා.. තණ බිස්සක රපුන්සල් දුවන පනින හැටි දකින්න, එයාගෙ දත්වලින්ම කඩාගෙන නැවුම් දළු කොළ රස කර කර කනව දකින්න.. 

රපුන්සල් ගෙදර ගෙනල්ල ටික වෙලාවකින් එයාව තණකොළ බිස්සට දාමු කියන අදහස ආවෙ අප්පච්චිට. අපේ ගෙදර ඉන්න නොසණ්ඩාල බලු පැටිය, චබී තමයි ඉතින් රපුන්සල්ට කරදරයක් කරොත් කරන්නෙ. ඒ නිසා එයාව දැම්ම කූඩුවට. ඊටපස්සෙ අම්මයි, මමයි, අප්පච්චියි සමකෝණී ත්‍රිකෝණයක මුළු තුනක් වෙලා රපුන්සල්ව එයාගෙ කූඩෙන් මුදාහැරියා. රෝස පාට කූඩෙන් එළියෙ අමුතු ලෝකෙ දිහා ටික වෙලාවක් ඇස් ලොකු කරගෙන බලන් ඉඳපු රපුන්සල්, එයාගෙ ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට තණ බිස්සක් උඩ කකුල තිබ්බා. 

ඒක දැකපු මට මතක් වුණේ "Tangled" කියන ඇනිමේටඩ් ෆිල්ම් එකේ රපුන්සල්, එයා පුංචි කාලෙ ඉඳන් ජීවත්වෙච්ච කුළුණෙන් එළියට ඇවිත් තණකොළ පහස කකුල් වලට දැනුණම, පිස්සුවෙන් වගේ එහෙ මෙහෙ දුවන ගමන් කියන සිංදුව.. 

https://www.youtube.com/watch?v=-mm6yVpuoK8

රපුන්සල්ට "රපුන්සල්" කියල නම දැම්ම හේතුව මම තවමත් කල්පනා කරනව. මගෙ රපුන්සල්ගෙයි ෆිල්ම් එකේ රපුන්සල්ගෙයි තියෙන සමානකම් මගේ හිතට ගේන්නෙ වේදනාවක්. රපුන්සල්ට නම දාපු දවසෙ රෑ, මම ආයෙමත් සැරයක් Tangled මූවි එක බලනගමන් හිතුවෙ මේ සමානකම් ගැනයි. රපුන්සල්ව බලාගන්නෙ මම නිසා, රපුන්සල්ට "රපුන්සල්" කියල නම තිබ්බොත් මම එයාගෙ නපුරු කුඩම්ම වෙනව. රපුන්සල්ට නම දුන්නෙ, මම ගොඩක් ආදරේ කරන ප්‍රාණියෙක්. එයා මාව නපුරු කුඩම්මගෙ චරිතෙට ආදේශ කිරීම නම් ටිකක් දරුණු වැඩියි. ඒක දැනෙන්නෙ හරියට අච්චාරු වල තිබුණ මිරිස් කරලක් හැපුණ වගෙයි. ඇඹුල් රසයි, සැරයි. ගැස්ට්‍රයිටිස් වලට මේ දෙකම හොඳ නැහැ.

ෆිල්ම් එකේ රපුන්සල් වගේම මගෙ හා පැටික්කිත් තණකොළ ගහක් කකුලෙ ගෑවෙනකොට කොහොමද දැනෙන්නෙ කියල මීට කලින් විඳල නෑ. එක කකුලක් තණබිස්සෙ තියල රපුන්සල් බැලුවෙ මගේ දිහාවෙයි. මම එයා දිහා බලාගෙන හිටියෙ "ඔව්.. අනිත් කකුලත් තියන්න." කියන බැල්මෙන්. කකුල් හතරම, ඊයෙ වැටුණ පොද වැස්සට තෙමිල නිල් කොළ පාටට පණගහල තියෙන තණකොල උඩ තියල කරණමක් ගහපු රපුන්සල් වේගෙන් පැනගෙන පැනගෙන ගියා.

මිදුලෙ තිබුණ හැම කොළයක්ම, දල්ලක්ම, මලක්ම ඉව කරල අසිහියෙන් වගේ එයා එහාට මෙහාට දුවන හැටි දැක්කම රපුන්සල් අද කැලේටම පැනල යාවිද කියල මට බය හිතුණා. රපුන්සල් රට හාවෙක් බවත්, කැලෑ හාවො වගේ කැලේට පනින්න රට හාවො කැමති නැති බවත් අප්පච්චි කිව්වම මගේ හිත සැනසුණා. තණකොළ, උඳුපියලිය, ගොටුකොළ, නිදිකුම්බා.. එකී මෙකී නොකී හැම පැළෑටියක්ම පොඩ්ඩක් විකල රහ බලන්න රපුන්සල් අමතක කලේ නෑ. ඒත් අන්තිමට එයාගෙ හිතට අල්ලපු රහ තිබුණෙ උඳුපියලිය කොළවලයි. 

මගෙ ළඟට ආව දවසෙ ඉඳල මේ වෙනකන් මම දැකපු නැති තරම් කරණම් ගොඩක් ගහපු රපුන්සල්, ටැප් එකට දාපු  වතුර බට වළලන්න අප්පච්චි හාරපු වල හාරගෙන හාරගෙන ගියා. එයාගෙ අබිරහස් හා ගුල..!!! රපුන්සල් ගැහැනු හාවෙක් නිසා ගුල් හාරන්න ආසා වේවි කියල වෙට් කිව්ව කතාව මට මතක්වුණා. රපුන්සල් කවදහරි ගුලක් හාරල, ලස්සන හාවෙක්ව බැඳල, පැටව් ගොඩකගෙ අම්ම වෙලා ඉන්නව මට මැවිල පෙනුණා. 

කූඩුවෙන් එළියට රෝල් වෙලා ගිය කැරට් අලේ තණකොල ගොල්ලෙ ඔහේ වැටිල තිබුණ. රපුන්සල් නෙමෙයි ඒ දිහා නිකමටවත් බැලුවෙ. දිලිසෙන ඇස්, නලියන කන්, මැෂින් එකක් වගේ වැඩකරන පුංචි කට.. රපුන්සල්ගෙ හැම සෛලෙකින්ම පේන්න තිබුණෙ එයා මේ මොහොතෙ විඳින උපරිම සතුට. උඳුපියලිය ගොල්ලෙ දිගාවෙලා කොළ කාගෙන කාගෙන යන රපුන්සල් දැකල මම තීරණය කලේ එයාගෙ ගෙදර වෙන්න ඕනෙ මගෙ ඇහිරිච්ච හොස්ටල් කාමරේ නෙමෙයි අපේ ගෙදර කියලයි. ඔව්, මේ සතුට එයාට හැමදාම විඳින්න ඉඩ දෙන්න ඕනෙ නිසා මම එයාව ගෙදර තියල යනව.  ඈත ඉඳන් රපුන්සල්ගෙ ඒ නිම් හිම් නැති ප්‍රීතිය දිහා බලාගෙන හිටපු මගේ ඇස් වලට කඳුලු ආවෙ ඇයි කියල මම දන්නෙ නෑ. 

රපුන්සල් වීර හාවෙක්..

අද විශේෂ දවසක්, රපුන්සල්ටයි මටයි දෙන්නටම.. අපි දෙන්නා අද ගෙදර ආවා. පොඩි මැණිකේ කෝච්චියෙන්. එයාව ගෙදර ගේන්න තීරණය කලේ මම දවස් දෙකකට ගෙදර එන නිසයි. රෝස පාට කූඩෙකුයි, රෝස පාට නැප්කින් එකකුයි ගත්තෙ එයාව ගමන පුරා සැප පහසුවට තියන්නයි. නැප්කින් එක කූඩෙ අඩියෙ අතුරල, රපුන්සල්ගෙ සෙල්ලම් හාවයි, ගෙම්බයි කූඩෙට දැම්මා. මඟදි බඩගිනි වුණොත් කන්න කංකුං ඉති දෙක තුනකුයි, කැරට් අලේකුයි ගත්තා. වතුර තිබහ හැදුණොත් කියල ලොකු සිරින්ජයකුත් ගත්තා. කෝකටත් කලින් දවසෙ රෑ රපුන්සල්ට සිරින්ජයෙන් වතුර බොන්න පුරුදු කරලයි තිබුණෙ. දැන් ගමනට සේරම ලෑස්තියි. අඩුවකට තිබුණෙ හාවා විතරයි. 

මම ලෑස්තිවෙලා ඇඳ යටට බඩගෑවා රපුන්සල්ව හොයන්න. පුළුන් බෝලෙ මගෙ ළඟට ආවෙ නට නට. ඇදල අරගෙන කූඩෙට දැම්මා. රපුන්සල්ට කූඩෙ හුරුයි. වෙට් ළඟට යද්දි එක්ක යන්නෙත් කූඩෙ දාගෙන නිසා. ඒ නිසා එයා වැඩි කලබල නැතුව ඉව කර කර හිටියා. හොස්ටල් එකේ ඉඳල විජේරාම හංදියට අපි ගියේ ටුක් එකක. කූඩෙ අයිනට ඇවිත් සීතල සුළං පහස විඳ විඳ රපුන්සල් හිටියේ විනෝදෙන්. කවදහරි රපුන්සල්ව බෝට්ටුවකත් එක්ක යන්න ඕනෙ. මම එවෙලෙ හිතුවා.

විජේරාමෙ ඉඳල කොටුවට යන එක තමයි සැබෑ අභියෝගය. රපුන්සල් කවදාවත් බස් එකක ගිහිල්ල නැති නිසා මේ අමුතු අත්දැකීම එයාට බියකරු වෙයිද පියකරු වෙයිද? රපුන්සල්ගෙ හයි ස්පීඩ් හදවත ගැහෙන රිද්මය මගෙ ඇඟිලි වලට දැනුණා. එයාට පොඩ්ඩක් හරි අපහසුවක් දැනුණොත් බහිනව කියන අදහස ඇතිව මම ඉඳගත්තෙ ඉස්සරහම සීට් එකේ. ටික දුරක් යනකම් කරදර මූණකින් ඉඳල රපුන්සල් සන්සුන් වුණා. මමත් සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා. ඊටපස්සෙ අපි දෙන්නම පොඩි නින්දක් දැම්මා.

කෝච්චියෙ සෙනඟ ගොඩයි. අපිට සීට් එකක් ලැබුණෙ නෑ. කරුණාවන්ත අංකල්ලා දෙන්නෙක් එයාලගෙ සීට් මැද්දෙන් රපුන්සල්ගෙ කූඩෙ තියන්න ඉඩ දුන්නා. කෝච්චි පෙට්ටිය හරියට නිකං හොරණ වීදුරු කම්හලේ උඳුන් කාමරේ වගේ රස්නෙයි. පොඩි මැණිකේ කෝච්චිය කොටුවෙන් පිටත් වෙනකන් හැමෝම හිටියෙ දාඩිය පෙර පෙර. රපුන්සල්ගෙ ලොම් කබාය නිසා එයාට මටත් වඩා අමාරු ඇති.

ඒ වෙලාවෙ වතුර බෝතල් වෙළෙන්දා කොහෙන්ද මන්ද මතුවුණා. කූල් වතුර බෝතලයක් රපුන්සල්ගෙ කූඩෙන් තිබ්බොත් රස්නෙ අඩු වෙයිද? මම අදහස ක්‍රියාත්මක කලේ හිතේ දෙගිඩියාවෙන්. කෝච්චිය රාගම හරියට යද්දි රපුන්සල් සීතල වතුර බෝතලේ උඩ නැගල උණුසුම නිවා ගත්තා. ඒ වැඩෙත් ගොඩ.

කෝච්චි පෙට්ටියේ හාවෙක් ගමන් කිරීම මේ වෙනකොට හැමෝගෙම අවධානයට ලක්වෙලයි  තිබුණෙ. බබාලගෙ දඟවැඩ ඉවසන්න බැරිවුණ අම්මලා "අන්න පුතේ හාවෙක්.. හාවත් දකිනව ඔයා දඟ කරනව. දඟලන්නෙ නැතුව ඉන්න." කියද්දි බබාල අඬනව නවත්තගන්නෙ ඕනෙ කරපු අම්මල "අන්න හාවෙක්" කියල රපුන්සල්ව පෙන්නන්න ගත්තා. සමහර බබාලට රපුන්සල්ව අල්ලන්න ඕනෙ වුණා. මම එයාලට කිව්වෙ "අම්මෝ.. මෙයා පන්න පන්න හපනව. බෙහෙත් විදලත් නෑ.." කියලයි. රපුන්සල් භයානක හාවෙක් කියල හිතල බබාල ටික හාවාගෙන් ඈත් වුණා. 

රපුන්සල්ව තියන්න සීට් එකේ ඉඩක් දුන්න අංකල් කෙනෙක්ට, එයා තරුණ කාලෙ දඩයමේ ගියපු වෙලාවක හාවෙක් මරල මස් කාපු එක මතක් වෙලා තිබ්බා. එයා තලු මර මර, හා මස් වල රස මට විස්තර කරන්න ගත්තා. රපුන්සල් හිටපු සීට් එකට ඉස්සරහ සීට් එකේ ඉඳපු කිරිඅම්මට දැනගන්න ඕනෙ වුණේ හාවගෙ නම කිව්වම හාව එනවද කියලයි. හාවගෙ නම රපුන්සල් කියල කිව්වම වටේ පිටේ හැමෝම "රපුන්සල් රපුන්සල්" ගාන්න ගත්තා. හැම පැත්තෙන්ම නම ඇහෙන නිසා කලබල වෙච්ච රපුන්සල් බැලුවෙ එයාගෙ නම නොකියපු මගේ දිහාවයි.

ගමනෙ තෙහෙට්ටුව නිසාද මන්ද රපුන්සල් කෑවෙ නෑ. ඒ නිසා මම සැරෙන් සැරේ සිරින්ජයට වතුර පුරවල එයාට පෙව්වා. ඒ සැලකිල්ල රපුන්සල් බොහොම ආදරෙන් පිළිගත්තා. රපුන්සල් වතුර බොනවද බලන්න ඇස් දුසිමක් විතර කූඩෙ  වටේ තිබ්බා. 

රඹුක්කනින් අපි බැස්සා. කෝච්චි පෙට්ටියෙ හිටපු හැමෝම ජනෙල් වලින් එබිල හාවට "බායි" කිව්වා. ප්‍රීතිමත් ස්වභාවයකින් හිටපු රපුන්සල්වත් අරන් මම ගෙදර ආවෙ, ගමේ බස් එකේ අජිත් මුතුකුමාරණගෙ දුක් අඳෝනා පිරි ගීත අහගෙනයි. රපුන්සල් අද සෑහෙන්න ලොකු අභියෝගයක් ජයගත්තා. ඒ නිසා මගෙ හා මැණික මට වීරයෙක්. ඔව්, රපුන්සල් වීර හාවෙක්..!!! 

කොහොල්ලෑ බබා..

ඉස්සර අම්මා අපිට බත්කවන ගමන් කියන කතන්දර කීපයක් තිබුණා. "මී පුප් ලදිම්, දරු නොලදිම්, රංකැටි පුතා කෝ" කියන කතාව, කොහාගෙ කතාව සහ කොහොල්ලෑ බබාගෙ කතාව මගේ ප්‍රියතම කතන්දර.. මේවා අම්මට කියලම එපා වෙන්න ඇති. ඇයි ඉතින් කතාවෙ වචනයක් එහෙ මෙහෙ වුණොත් "නෑ එහෙම නෙමෙයිනෙ.. මෙහෙමනෙ වුණේ" කියන්න අයියයි මමයි සැදී පැහැදී බලාගෙන ඉන්නවනෙ. 

කොහොල්ලෑ බබාගෙ කතාව මේ අතරින් විශේෂ වෙන්නෙ ඒ කතාවෙ හාවෙක් ඉන්න නිසා. අම්ම කිව්ව විස්තරවලින් සහ පොත්වල, පත්තරවල තිබුණ හාවන්ගෙ පින්තූරවලින් හිතේ මැවිච්ච හාවෙක් ඇරෙන්න ඇත්ත හාවෙක් අපි දැකල තිබ්බෙ නෑ. ඒත් දවසක් අපේ බල්ල වත්තෙ ඉඳල හාවෙක් අල්ලල, හාවගෙ බාගයක් කාල ඉතුරු බාගෙ ගෙදර ගෙනත් තිබ්බ. ඒත් ඉතින් දැක්කෙ හා බාගයක්නෙ.

 

මෙහෙම ඉන්නකොට තමයි කොහොල්ලෑ බබාලා හදන අදහස අපේ කිරිඅම්මට ආවෙ.  දවල්ට උයන්න කොස් සුද්දකරන ගමන් අතේ ගෑවුණ කොහොල්ලෑවල වතුර ගාල ලොකු ගුළියක් හැදුවා එයා. ඊටපස්සෙ බල්ලගෙ කූඩුව තිබුණ මඩුවෙ කණුවක ඓතිහාසික කොහොල්ලෑ බබාලගෙ සිතුවම නිර්මාණය කලා. ඒකෙ ඉන්නෙ ළමයි හතර දෙනෙක්. පිරිමි ළමයි දෙන්නයි, ගෑනු ළමයි දෙන්නයි. එක පිරිමි ළමයෙක් අනිත් අයට වඩා උසයි. ඒ අපේ අයියා. අනිත් පිරිමි ළමයගෙ කොණ්ඩෙ පොකුටුයි. චතුර අයියා. ගෑනු ළමයි දෙන්නගෙන් කූරු කොණ්ඩෙ තියෙන චතුර අයිය ගාණට උස කෙනා මමයි. මිටියට, බෝලයක් වගේ ඉන්නෙ චතුරි නංගි. අපි හතර දෙනාම ඒ සිතුවම නිර්මාණය කරන හැටි ඇහිපිය නොහෙලා බලාගෙන හිටියා. තවමත් ඒක ඒ කණුවෙ තියෙනවා. කොහොල්ලෑ බබාල හතරදෙනා දැන් දුඹුරු පාටයි.

ගෙදර ඇවිත් අයියයි මායි ඇවිටිලි කරපු නිසා අපේ ගෙදර කණුවක අම්මත් කොහොල්ලෑ බබාලගෙ සිතුවමක් නිර්මාණය කලා. ඒකෙ ඉන්නෙ ළමයි දෙන්නයි. අයියයි මමයි. පස්සෙ, පූසො දෙන්නෙකුයි බල්ලො කීපදෙනෙකුයි සිතුවමට එකතුවුණා. අම්මයි මමයි සැලසුම් කරන්නෙ කවදහරි අයියගෙ බබාවත් සිතුවමට එකතු කරන්නයි.

කොහොල්ලෑ බබාලගෙ සිතුවමට මුල්වුණේ හාවෙක් ඉඳපු කොහොල්ලැ බබාගෙ කතාව වුණාට, සිත්තමේ හාවෙක් නෑ. ඉතින් සෑහෙන කලක් යනතුරුම අයියටයි මටයි ඇත්ත හාවෙක් දැකගන්න පුදුම උණක් තිබුණා. දවසක් මිදුලෙ උඳුපියලිය ගොල්ලෙ හා බෙටි තිබිල මට ගෙනත් දුන්නෙ පොඩිඅත්තා. එදා රෑ හාවො එනවද බලන්න මම කාමරේ ජනේලෙ ලඟ රැකල හිටියා. ඒක දැනගත්ත අයියා මට ගොඩ්වින්ගෙ හොල්මන් කතාව කිව්වා. හාවො දකින ආසාව පැත්තක තියල මම බයේ ගැහි ගැහී නිදාගත්තා.

දවසක් අයියයි මමයි ක්‍රිකට් ගහනකොට බෝලෙ කැලේට ගියා. අයියගෙයි මගෙයි ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවෙ නීතිය තමයි "පන්දුවට පහරදුන් කෙනා බෝලය සෙවිය යුතුයි" කියන එක. නීතියේ හැටියට අයියා බෝලෙ හොයන්න ගියා. අන්නාසි ගාලක් ළඟදි අයියා මට අඬ ගැහුවා. බෝලෙ හොයන්න උදව්වට වෙන්න ඇති එන්න කියන්නෙ, කියල හිතල මම ඇහුණෙ නෑ වගේ බැට් එකෙන් මල් ගහක් තල තල හිටියා. එතකොට අයියා සැර දාල කතා කලා. 

එතනට දඩි බිඩි ගාල දිව්වම "සද්ද කරන්න එපා" කියල අයිය මට සැරකලා. 

මම ඇඟිලි තුඩු වලින් එතනට ඇදුණා. 

"හාවෙක්.." අයියා රහසෙන් කිව්වා.
"බොරු නැතුව ඉන්න.."  මම එයාව ගණන් නොගෙන කිව්ව. අයිය මට සැරකරපු නිසා මම හිටියෙ කේන්තියෙන්. 

"නෑ.. ඇත්ත. මේ.." අන්නාසි පඳුර අස්සට අත දාලා අයියා දුඹුරුපාට හා පැටියෙක්ව ගත්තා. මට පිස්සු හැදෙන්න ආවා. කොහොමහරි  අපි දෙන්න බල්ලාව මඟ ඇරල හාවාව ගේ ඇතුළට ගෙනාවා.

 

හොඳටම බයවෙච්ච හා පැටියා හිටියෙ බිමට ගුළිවෙලා. වලිගයක් තිබුණෙත් නෑ. අයියයි මමයි හා පැටියා ළඟ බිම වැතිරිලා නිරීක්ෂණය කරන්න ගත්තා. එතකොට අපේ අම්මත් එතනට ආවා. අන්තිමේදි තීරණය වුණේ හා පැටියාව ආපහු කැළේට දාන්නයි. හා අම්මා දැන් පැටියව හොයන විදිය අනුවේදනීය විදියට විස්තර කරල අපේ අම්මා අපිව තීරණයට කැමති කර ගත්තා.

කොහොමින් කොහොම හරි අපි අන්තිමේ හැබෑ හාවෙක්වත් දැක්කා. ඒත් කොහොල්ලෑ බබාලගෙ සිත්තමේ හාවෙක් හදන්න අමතක වුණා.  අද රපුන්සල් දිහා බලන ගමන්, මට මතක් වුණේ කොහොල්ලෑ බබාව. මම ගෙදර ගිය ගමන් රපුන්සල්ගෙ රූපයත් ඒ සිත්තමට එකතු කරන්න ඕනෙ.. ඉක්මණින්ම.