තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ

කාලයක් තිස්සෙ මම පීඩා විඳපු ආදර කිවිසුම් ගැටළුවට විසඳුම අසරණ රපුන්සල් ගෙදරින් යැවීම නෙමෙයි, එයාට එළිමහනෙ කූඩුවක් හදල දීලා එයාව මගේ කාමරයෙන් පිටමං කිරීම කියල අම්මයි අප්පච්චියි අවසානයේදී තීරණය කරලා. අපේ ගෙදර බෝඩ් මීටින්ස් වලදි ගන්න තීරණ ගැන මෙලෝ හසරක් නොදන්න රපුන්සල් ආර්යාව මගේ කාමරේට වෙලා එයා ඊළඟට කරන මොගෝඩි වැඩේ ප්ලෑන් කර කර හිටියා. 

ළඟකදි ඉඳලා රපුන්සල් කරන්නෙම මහ එපා කරපු වැඩ. මගේ ෆෝන් චාජර් එක හත් පොළකින් කෑවා. ටීවී එකේ වයර් එක කෑවා. මගේ සපත්තුවක් උඩ චූ දැම්මා. සමාගම් පනත සම්බෝල කලා. ඒ හින්දා විභාගෙට කලින් දවසෙ එළි වෙනකම් ආපහු පේජ් ටැබ්ස් අලවන්න මට සිද්ධ වුණා. තව එයාගෙ වතුර කෝප්පෙ හලලා කාමරේ ගංගාවක් බවට පත්කලා. මඩ ගෑවිච්ච කකුල් පිටින් ඇඳට නැග්ගා. හම්මෝ.. රපුන්සල් මේ සතියෙ කරපු නොසණ්ඩාල වැඩ මට ලබන අවුරුද්ද වෙනකම්ම කියන්න වෙන තරම් දිග ලිස්ට් එකක්..

ඇයි පෙරේදා පුංචි අම්මලා අපේ ගෙදර රෑ කෑමට ආ වෙලාවෙ රපුන්සල් කරපු තකතීරු වැඩේ. හරියටම කිව්වොත් "කරන්න හදපු" තකතීරු වැඩේ. හොඳ වෙලාවට සතාගේ හැටි දන්න නිසා ලෝක විනාශයක් වෙන්න කලින් යන්තම් බේරා ගත්තෙ.. 

ඉතින් කොහොමින් කොහොම හරි මේ නොසණ්ඩාල හා ළමිස්සිට කූඩුවක් හදන්න තීරණය වුණා. කූඩුව හැමෝටම පේන තැනක තියන්නත් ඕනෙ. ලස්සනට තියෙන්නත් ඕනෙ. ඒක ඇතුළෙ රපුන්සල්ට දුවන්න පනින්න ඉඩ තියෙන්නත් ඕනෙ. කෑම කන්න තැනක්, නිදා ගන්න තැනක්, සෙල්ලම් බඩු තියන්න තැනක් වෙන වෙනම ඕනෙ. රස්නෙ වෙන්නත් බෑ. සීතල වෙන්නත් බෑ. මේ ඔක්කොටම වඩා කූඩුව ඉක්මණට හදලත් ඕනෙ. පවුලෙ හතර දෙනාම හා කූඩුව ගැන තම තමන්ගෙ අදහස් පළ කලා.

මේ ඔක්කොම අවශ්‍යතා සපුරන හා කූඩුවක ආකෘතියක් සොයා ගත්තෙ අන්තර්ජාලයෙන්. හා කූඩුවෙ දිග පළල ගැන තොරතුරුත් ඒකෙ තිබුණා. ඒ ආකෘතිය තමයි මේ.

යට තට්ටුවෙ තමයි කෑම සහ වතුර තියන්නෙ.. තව, රපුන්සල්ගෙ ටොයිලට් එකත් යට තට්ටුවයි. කම්මැලි හිතුණාම තණබිස්සෙ ටිකක් දිග ඇදිලා ඉන්නත් පුළුවන්නෙ. අඩි හතරක් දිගයි, අඩි දෙකක් පළලයි, අඩි දෙකක් උසයි. ඒ නිසා බඩ පිනුමක් ගහන්න වුණත් කූඩුව ඉඩ ඇති.

උඩ තට්ටුවෙ රපුන්සල්ගෙ නිදන කාමරේ. දවල්ට පොඩි නැප් එකක් දාන්න ඕනෙ වෙන නිසා කළුවරට හදල තියෙන්නෙ. හතුරෙක් ආවම හැංගෙන්නත් කියාපු තැන. අනෙක් පැත්තෙ එයාගෙ සෙල්ලම් බඩු තියනවා. උඩ තට්ටුවට යන්න තරප්පු සවි කල පඩිපෙළක් තියෙනවා. පහළ ඉන්න කම්මැලි හිතුණාම පඩිපෙළ දිගේ පැනගෙන පැනගෙන ඉහළට යන්න පුළුවන්.

ඊළඟ ප්‍රශ්නෙ.. කවුද මේ තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ හදන ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියා..? වෙන කවුද ඉතින්, අප්පච්චි මිසක්.. අපේ ගෙදර තියෙන ඇඳ, පුටු, මේස බාගෙට බාගයක් හැදුවෙ අප්පච්චි. කලින් මම කියලත් ඇති, ගෙදර ප්ලෑන් එක ඇන්දෙත් අප්පච්චි. ගණිතයට දක්ෂ මොළේකුයි, නිර්මාණශීලී හිතකුයි තියෙන අපේ අප්පච්චිට බැරි දෙයක් නැහැ. හැබැයි අම්මයි මමයි අත් උදව් ලබා දෙනවා කියන පොරොන්දුව පිටයි එයා වැඩේට බැස්සෙ..

දවස් පහක් තිස්සෙ එක දිගට මහන්සි වෙලා අප්පච්චි තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ හදල අවසන් කළා. හරිම ලස්සනයි. සැප පහසුයි. රපුන්සල්ව ඒක ඇතුළට දාලා බලන්න හැමෝම හිටියෙ නොඉවසිල්ලකින්.. හතර දෙනාගෙම ඒකමතික ඡන්දයෙන් තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ රඹුටන් ගහ යට තියන්න තීරණය වුණා. ඊට පස්සෙ ජනවාරි පළවෙනිදා බඩ පිනුම් විදානේලාගේ රපුන්සල් එතනා තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ සුබ නැකතින් විවෘත කරලා ගෙට ගෙවැදුනේ කිරි බතුත් කාලයි. 

ආදර කිවිසුම්

රපුන්සල් ගෙනා දා ඉඳලා මට හෙම්බිරිස්සාව.. රපුන්සල් පැන පැන යනකොට, කසනකොට, සතුටින් උඩ පනිනකොට එයාගෙ ලස්සන සිනිඳු ලොම් පූසෙකුගෙ වගේ හතර අතට වීසි වෙනවා.. දවසක් රපුන්සල් එළිමහනෙ වාඩි වෙලා ඉර එළිය නානකොට, දහස් ගණන් ලොම් එයාගෙ ඇඟෙන් ඊ තල වගේ දස දෙස විසිවෙනවා මම දැක්කා. 

සීතල දවසට රපුන්සල් ඉන්නෙ බෝලයක් වෙලා. පුංචි අත් දෙක ඇතුළට නවලා බඩ යටින් තියාගෙන, ලොම් පුම්බලා බෝලයක් වෙන රපුන්සල් හරි හුරතල්.. ඒත් ඒ වෙලාවට මට ඉවරයක් නැතුව කිවිසුම් යනවා. උදේ නැගිටපු ගමන් කිවිසුම් පෙළක් යවන මම රපුන්සල් කාමරේ එහෙ මෙහෙ දුවන හැම පාරක් ගානෙම කිවිසුම් යවනවා.

මට තියෙන ආදරය හින්දා, අම්මලා එයාව ගෙදරින් යවමු කියාවි කියලා මගේ හිතේ තියෙන බය නිසා මම ඒ කිවිසුම් යාම සහ රපුන්සල් අතරෙ සම්බන්ධයක් නැති ගාණට ඉන්නවා. කිවිසුම් යාම සහ රපුන්සල් කියන්නෙ අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් බහිෂ්කාර සිද්ධි දෙකක් කියල අම්මාටයි අප්පච්චිටයි පෙන්වන්න මම අනේකවිධ උප්පරවැට්ටි යොදනවා. 

උණු වතුර බොන්න, නාන්න පොඩි කාලෙ ඉඳලම අකමැති මම හදිසියේම උණු වතුර පාවිච්චියට ඇබ්බැහි වුණේ මොකද කියලා අම්මයි අප්පච්චියි කල්පනා කරනවා. නිතර කිවිසුම් යන නිසා සතියක් ගාණෙ මාව බෙහෙත් ගන්න එක්කන් යනවා. කිවිසුම් යාමට හේතුව රපුන්සල් කියලා ඩොක්ට හිතාවි කියලා, ගෙදර හාවෙක් ඇති කරන බවත්, හාවා වැඩි වශයෙන් ඉන්නෙ මගේ කාමරේ බවත් කියන එක මම හිතා මතාම මඟ හරිනවා. 

මගේ හැසිරීම ගැන මටත් වඩා හොඳින් දන්න අම්මාටත් අප්පච්චීටත් මේ ආදර කිවිසුම් ප්‍රශ්නය ඇස නොගැටී තියෙන්න බෑ කියන කරුණ, රපුන්සල් ගැන බොළඳ විදියට හිතමින් අමතක කරල දාන්න මම උත්සාහ කරනවා. මම නින්දට ගිය පසු අම්මාත් අප්පච්චීත් මුණු මුණු ගාමින් ආදර කිවිසුම් ප්‍රශ්නය ගැන කතා කරනවා මට ඇහෙනවා.

හාවුන්ගේ ලොම්, මූත්‍රා සහ හා බෙටි හෙම්බිරිස්සාව නිතර හැදෙන මම වගේ අයට අසාත්මික බව කියැවෙන ලිපි සිය ගණනක් මට අන්තර්ජාලයෙන් හම්බ වෙනවා. රපුන්සල් කියල හාවෙක් මම ඇති කරන බවත්, ඒ හාවාට මම අසීමිතව ආදරේ කරන බවත්, ඒ ආදරේ නිසාම හෙම්බිරිස්සාවෙන් පීඩා විඳින බවත් දන්න මගේ ගැන නිතර කරදර වෙන හොඳ මිතුරෙක් මේ ප්‍රශ්නෙට එක එක විසඳුම් යෝජනා කරමින් ඉන්නවා. සතුන්ට ආදරේ කිරීම එකක් බවත් ඒ වෙනුවෙන් ජීවිතේ පරදුවට තැබීමට යාම තව එකක් බවත් දෙවැන්න එක්තරා අන්දමක උමතු වැඩක් බවත් ඔහු මට නිරන්තරයෙන් මතක් කර දෙනවා. රපුන්සල් ආයෙත් හිටපු තැනටම ගිහින් දැමීම හොඳම විසඳුම බව හැමදාම පවසන ඔහු සමඟ මම හැමදාම අමනාප වෙනවා. ඒත් ඔහු කියන්නේ ඇත්ත බව හිතමින් මගේ ගොන්කම පසක් කරගෙන පසුවදා ආයෙත් මිතුරු වෙනවා.

මේ හැම දෙයක්ම සිදුවෙන අතරෙ රපුන්සල් ඒ ගැන මෙලෝ අදහසක් නැතුව කං කුං ගිල දමන යන්ත්‍රයක් බවට පත් වී ඉන්නවා. ආදර කිවිසුමකින් මම පීඩා විඳින හැම මොහොතකම ඒ රපුන්සල්ට මගේ ඇති ආදරය පෙන්වන ආකාරය යැයි සිතන ඈ, කිවිසුම් ශබ්දයෙන් ඔකඳ වී බඩ පිනුමක් ගසා තවත් හා ලොම් සිය දහස් ගණනක් මා වෙත පා කර එවා පෙරළා මට ද ආදරය ප්‍රකාශ කරනවා.

කෝකටත් තෛලය

මීට මාසෙකට විතර කලින් රපුන්සල්ට සමේ රෝගයක් හැදිලා දවස් ගාණක් තිස්සෙ දුක් වින්දා. එයාගෙ ලස්සන ලොම් හැළුණා. නහය ගාව අලි තුවාලයක්. සනීපෙන් ඉන්නකොට හරිම හුරතල් රපුන්සල් ළඟට, ලෙඩ වුණාට පස්සෙ කිට්ටු වෙන්න කැමති වුණේ මම විතරයි. එයාගෙ සෙල්ලම් කිරිල්ල කෙසේ වෙතත් කෑම බීම ගන්න එකත් සෑහෙන්න අඩු වුණා. හැම තිස්සෙම නිදාගන්න මාන බැලුවා. දවසම කොහෙ හරි මුල්ලකට වෙලා වැතිරිලා හිටියා. නිතරම කසන නිසා තුවාල හොඳ වුණෙත් නැහැ. බෙහෙත් දැම්මාම රපුන්සල් ඒවා ලෙව කන නිසා, තුවාලවලට සැර බෙහෙතක් දාන්න මම බයවුණා. ගොඩ වෙදකම් කරලා පලක් නැති බව මට තේරුණ නිසා, දවස් දෙකක්ම බෙහෙත් ගන්න එක්ක ගියත් ඩොක්ට හිටියෙ නැහැ. කරන්න කිසිම දෙයක් නැති තැන, මම කෝකටත් තෛලෙ වුණ ඉන්ටනෙට් එකේ පිහිට හෙව්වා. 

ලෝකෙ වෙනත් රටවල හාවන්ගේ ලෙඩ රෝගවලට වෙද හෙදකම් කරන්න වෙනම විශේෂඥ වෛද්‍යවරු ඉන්නවා. ඒත් ලංකාවෙ සියල් සතුන්ගේ ලෙඩ දුක් සඳහා කෝකටත් තෛලෙ වගේ ඉන්නෙ පශු වෛද්‍යවරු. බල්ලන්ට, පූසන්ට, ගවයන්ට, කුකුළන්ට, තාරාවන්ට වගේම හාවන්ටත් බෙහෙත් කරන්නෙ ඔවුන්.. එහෙම බලද්දි, ශ්‍රී ලංකාව වගේ රටක හාවෙක් ඇතිකිරීම තරමක් අමාරු වැඩක්. මොකද හාවො කියන්නෙ බල්ලන්ට පූසන්ට සාපේක්ෂව තරමත් දුර්වල සතුන් විශේෂයක්. එහෙම තත්වයක් යටතෙ හාවෙකුට අසනීප වුණාම ටිකක් කරදරයි.

ඉතින් රපුන්සල්ගෙ අසනීපය ගැන තොරතුරු හොයනවිට මට දැනගන්න ලැබුණා මේ හාවන්ට බහුලව හැදෙන චර්ම රෝගයක් කියලා. ලොම් එකට ඇලිලා, ගුළියක් වගේ හැදිලා, සමත් එක්කම ගැලවී වැටෙනවා. නිතර ඇතිවෙන කසනසුළු ගතිය නිසා තුවාල සුව වෙන්නේ නැහැ. ප්‍රතිකාරය එන්නතක්. ඒත් වෛද්‍යවරයෙකුගෙ ලියවිල්ලක් නොමැතිව මේ බෙහෙත ගන්න බැහැ. අනෙක, කොමස් කරපු මම දන්නෙ නැහැනෙ එන්නතක් ලබාදෙන්න.. ඩොක්ට එන්නේ තව දින තුනකින් කියලයි දැනගන්න ලැබුණේ. එතරම් කාලයක් රපුන්සල් මේ විදියට දුක් විඳිනවා බලාගෙන ඉන්නෙ කොහොමද? මම හිටියෙ ගිනිදර ගොඩක.

කොහොඹ තෙල් ගැන මට කිව්වෙ අප්පච්චි. ඕනෑම චර්ම රෝගයක් සුව කරන බලේ කොහොඹ තෙල්වල තියෙනවාලු. වසක් විසක් නැති ස්වභාවික දෙයක් නිසා කොහොඹ තෙල් ටිකක් රපුන්සල්ගෙ ගාලා බලමු කියලා අප්පච්චි කිව්වා. මමත් ඒ තුත්තිරි ගහේ එල්ලෙන්න කැමති වුණේ වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නොතිබුණු නිසා.

පළමු දවස

කොහොඹ තෙල් සුමිහිරි සුගන්ධවත් තෙලක් නෙමෙයි. රසකුත් නැතුව ඇති. අපෝ කොහොඹ තෙල් කීයටවත් රස දෙයක් නම් වෙන්න බෑ. රපුන්සල් කොහොඹ තෙල් තදින්ම අප්‍රිය කලා. ඒත් මම බලෙන්ම වගේ එයාගෙ ඇඟ පුරාම කොහොඹ තෙල් ගෑවා. රපුන්සල් කාමරේ පුරාම දුවන්න තියා ගත්තා. අප්පිරියාවෙන්, අසහනයෙන්.. ඊටපස්සෙ පිස්සුවෙන් වගේ නාන්න පටන් ගත්තා. නාකි සීයෙක් වගේ පෙනුමක් ඇතුව එයා මුළු දවසම මගෙත් එක්ක තරහෙන් හිටියා. නමුත් එයා තුවාල කසන එක ටිකක් අඩු වෙලා තිබුණා. 

දෙවැනි දවස

කොහොඹ තෙල් නිසා එකට ඇළුණු ලොම් හන්දා ලෙඩ පෙනුමක් තිබුණත්, රපුන්සල් පහුවදා තරමක් ප්‍රබෝධමත්ව හිටියා. වෙනදා වගේ ආසාවෙන් කෑවා, බිව්වා. තුවාල කසන එක නතරම වෙලා තිබුණා. මුළුගැන්වෙන ගතියත් අඩුයි.

තෙවැනි දවස

ඩොක්ට එන්නෙ අදයි. රපුන්සල්ට සෑහෙන්න සුවයි. මම හවස් වරුවෙ එයාව බෙහෙත් ගන්න එක්කන් ගියා. ඩොක්ට රපුන්සල්ට එන්නත් ලබාදුන්නා. මම ඔහුට කොහොඹ තෙල් ඔසුව ගැනත් කිව්වා. හාවාට නිතර නිතර කොහොඹ තෙල් ආලේප කිරීමේ වරදක් නොමැති බව ඔහු පැවසුවා.

දැන් මම සෑම දින තුනකට වරක් රපුන්සල්ගෙ සිරුරේ කොහොඹ තෙල් ගානවා. මේ වෙනතෙක් ඈට ආයෙත් චර්ම රෝගයක් වැළඳුණේ නැහැ. තුවාල ඇති වුණෙත් නැහැ. කසනවා දැක්කෙත් නැහැ. කිනිතුල්ලන්ගෙන්, මැක්කන්ගෙන් හානියක් ඇතිවුණෙත් නැහැ. මගේ ආදරණීය සාවිය දිලිසෙන ලොම් ඇතිව, සතුටෙන්, නිරෝගීමත්ව වැඩෙනවා. 

මගේ ආදරණීය සාවී නොහොත් රපුන්සල් සුරතලී

සිහින් සුදුවන් දිගු ගෙළ ඔසවා පා චුම්බනයෙන් මා අවදි කරන්නී, මගේ දෙපා චලනයෙන් මඳක් විපිළිසරව බිම වැද හොත්තී ය. දිගු සවන් පෙති පැතැලි කරමින්, කුඩා නැහැය ලෙලවන්නී වටකුරු දෑස් උඩුකුරු කොට මා දෙස කෝල බැලුම් හෙලන්නී ය. ඈ බියපත් නොවනාකාරයෙන් දෙපා පොළොව මත තබන මා සයනයෙන් බසින්නේ ඈ කෙරෙහි ඇතිවෙන ආදර ගඟුලැල්ලෙන් මගේ සිත ඔකඳ වෙද්දී ය. එම ගඟුලෙහි නිබඳ කිමිදෙමින්, මා ද ආදරයෙන් නාවන ඈ මගේ ආදරණීය සාවිය යි, රපුන්සල් සුරතලිය යි. 

එකිනෙකට වෙනස් රිද්මයකින් ගැහෙන හදවත් ඇති අපි දෙදෙන, දැන් පුරා තුන් මසක් තිස්සේ එකට වාසය කරන්නෙමු. එකම රිද්මයකට අනුගත වීමට කෙමෙන් කෙමෙන් උගනිමින් සිටින්නෙමු. එකිනෙකාගේ අදහස් හා හැඟුමන් සන්නිවේදනය කිරීමට පොදු භාෂාවක් සොයන්නෙමු. නින්දේදී එකිනෙකා පිළිබඳ දකින සිහින තුළ කිමිදෙන්නෙමු.

එබඳු එක් ස්වප්නයක ඈ තිරිහන් ව වැඩී උන්නා ය. සඳ එළියේ නැහැවෙමින්, ලොම් පිරිමඳිමින් හුන් ඇගේ පිට මතැති කළු පැහැ කුඩා ලපය දිස්න දුන්නේය. ධවල පැහැ ලොම් අතර ප්‍රීතියෙන් කිමිදෙමින් උන් මේ ලපය මා ආදරයෙන් උමතු කරවයි. මගේ ආදරණීය සාවිය අන් සාවියන්ගෙන් වෙන් කර හඳුනාගන්නේ මේ උපන් ලපයෙනි. සඳ එළියේ කාන්තිය උරාගත් ඒ ලපය අතොරක් නැතිව සිප ගැනීමට, මම දුර සිට ලොබ බැන්ඳෙමි. එහෙත් ඉන් ඇගේ සඳ රැස් ස්නානයට බාධා පැමිණෙතැයි අපමණ බියවීමි. එබැවින් ඈ දෙස ඇලවූ නෙත් ඇතිව ඔහේ බලා උන්නෙමි. බලා හිඳීම වේදනාකර ය. වෙහෙසකර ය. එපා කරවන සුළු ය. තරහ උපද්දවන සුළු ය. බලා හිඳීමෙන් හෙම්බත්ව සිටිමි. ඒත් කරන්නට දෙයක් නොමැති බැවින් තවමත් බලා හිඳිමි. කළු ලපයක් පිටේ ඇතිව සඳ රැස් නාන මගේ ආදරණීය සාවිය දෙස උතුරු සුළඟ නැති පාලුවෙන් පීඩිතව බලා හිඳිමි. ආදරයෙන් පිච්චෙමින් බලා හිඳිමි. 

විටෙක මා ප්‍රේමයෙන් මත් කරවන ආදරණීය සාවියගේ පිටෙහි ඇති මේ ලපය, තවත් විටෙක මා හදෙහි වේදනා ගින්නක් අවුළුවා ලයි. ඇගේ ඉරණම තීරණය කල ලපය, තම ඉරණම වෙනස් කරගැනීමේ අදිටනින් එය සඟවාගැනීමට දැරූ අසාර්ථක උත්සාහයක යොදවමින් ඈ වෙහෙස කරවූ ලපය,  ඈ තම අදරැති පවුලෙන් වෙන්කොට මා වෙත ගෙන ඒමට හේතු වූ ලපය, සතියක් පුරාවට වියෝ දුකින් ඈ හඬවන්නට හේතු ප්‍රත්‍ය වූ ලපය.. ඔව්, මේ ලපයට මම අසීමිතව ආදරය කරන තරමටම, අසීමිතව වෛර ද කරමි.

සයනයෙන් බැස පියනඟන මාගේ මිරිවැඩිසඟල මත ඒ කළු ලපයෙහි බර පිටෙහි දරාගෙන සැහැල්ලු පෙනුමකින් ඈ බලා හිඳින්නීය. සඟවන්නට අනේක උපායන් යෙදූවද, ආදර හැඟීම් සැඟවීම මගේ ආදරණීය සාවියට කල නොහැකිය. නමුත් ඈ එම නිෂ්ඵල වෑයම අත් නොහරින්නී, දිනෙන් දින එක් එක් උපායමාර්ග අත්හදා බලන්නී ය. හැමදාම අපේක්ෂා භංගත්වයට පත්වන්නී ය. පසු දිනද පෙරදා උනන්දුවෙන් ම උත්සාහ දරන්නී ය. ඒ අතින් ඈද මාද එක සමාන වන්නෙමු. එම විෂයෙහි අන්ත දුර්වලයෝ වන්නෙමු. 

මගේ ආදරණීය සාවියගෙන් මට සිදුවන අකරතැබ්බ ගැන පමණක් ලියූ මම ආත්මාර්ථකාමියෙකු වෙමි. මා නිසා ඈ විඳි කරදර හිරිහැර අපමණ ය. ඒ සුමුදු සියුමැලි සිරුරට දරාගත නොහෙන තරම දුක් ඈ මා නිසා උසුලාගන්නී, එක වචනයකිනුදු.. නැහැ, එක කන්පට ගැසීමකිනුදු මැසිවිලි නොනඟන්නී ය. ඉදින් ඈ නිරතුරු මගේ ආදරයේ පහස ලැබීමට සුදුසුකම් ලබන්නී ය. ඈ හා මා, මේ කරුණ සම්බන්ධයෙන් වෙනස් ඉරණම් ඇත්තෝ වෙමු. කෙසේ වුවද ඈ මගේ ආදරණීය සාවිය යි, රපුන්සල් සුරතලිය යි. 

බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනා හා කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩාගේ ආදර අන්දරය

බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනා ගෙදර ගෙනා දා ඉඳලා මටයි, මයෙ අප්පොච්චිටයි, අම්මාටයි, අයියණ්ඩිටයි තිබ්බ ලොකුම පුරස්නෙ තමා කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩා මේ වැඩේට කොහොම ප්‍රතිචාර දක්වාවිද කියනේක.. කුරුමාණම් සෑත්තරේ කෙළ පැමිණි පූස් තඩියෙක් වෙච්ච චක් බණ්ඩාට, රපුන්සල් එතනා අල්ලා ගැනිල්ල කජු කනවා වාගෙ ලේසි පාසු වැඩක් බව අපි හතරදෙනාගෙම මොළවලට තේරෙනව නෙව ආයුබොවන්ඩ..

රපුන්සල් එතනාව කාමරේ ඇතුළෙම තියාන ආදර පරිස්සමට හැදුවේ ඒක හන්ද නෙව.. හැබැයි ඉතිං ටික ටික කකුල් කෙටි උස් මහත් වෙනකොට රපුන්සල් එතනා කාමරේ ඉන්ට වැඩිය මනාප නැති වෙච්චි.. කාල බීල හමාර කොරාපු හැටියෙ කාමරේ බඩු මුට්ටු පෙරලන්ට තියා ගනිච්චි.. දත් බොල්ලෑව මුවාත තියාගන්ට කාමරේ පුරා තියන වයර් කොටයි, සෙරෙප්පු කෙටියි හපන්ට පටන් ගනිච්චි.. ඒ කරලා ඇඳේ කකුලුයි, පුටු කකුලුයි හපන්ට ගනිච්චි.. අන්තිමේදි මගේ කකුල් කෙටි දෙකත් අර මන්නා පිහිය වාගෙ තියෙන දත් බොල්ලෑවෙන් හපන්ට ගත්තාම මට දෙලොව රත් වෙච්චි.. 

රපුන්සල් එතනාට තියෙන මේ ගායට බේත් හොයලා හරියන්නෙ නැත, උන්දැ පොඩ්ඩක් එළි පහළියට දමලා තණකොල ගොල්ලෙ නටන්ට ඇරියාම හරිය කියලා කීවෙ මයෙ අප්පොච්චි. ඊටත් කොළොම්පුරේ ඉඳල ගමකට ගෑටුවෙ කාමරේ අස්සෙ ලගින්ට නොවේය, ඉර එළිය ඇඟට වැටෙන්ටය, තණකොළ පාගන්ටය කියලා අප්පොච්චිගෙ කතාවට මයෙ අම්මත් පෝර දැම්මෙ නැතෑ. ඉතිං ඕං ඔහොම රපුන්සල් එතනාට කාමරෙන් එළියට පද්දන්ට දොර ඇරුණා නෙව..

එදා හිටන් රපුන්සල් එතනාගෙ වැඩේ එළි පහළියෙමයි ඕං. අපේ අහ කවුරුහරි මිදුලෙනං රපුන්සල් එතනත් මිදුලෙ. එහාට දුවනවා. මෙහාට දුවනවා. උඩ පනිනවා. ගුල් හාරනවා. එකම ගිනි විජ්ජුම්බරයයි ආයුබොවන්ඩ.. ඒක දිහා ඇස් ලාගෙන ඉන්න එකම ඇති වයස අසූවක් විතර ඇත්තෙකුට පරලොව සැපත් වෙන්ට. එතරං දාංගලයක්..!

සෙල්ලං කොරල හති වැටුණම රපුන්සල් එතනා ආපහු අල්ලා ගැනිල්ලත් ලේසි පාසු රාජකාරියක් නොවේ ආයුබොවන්ඩ. එතකොටනං හිතෙනවා මුන්දැ ගෙනත් දාගනිද්දි මයෙ මොළේ තිබුණෙ ඇළේද කියල ඇත්තටම. හතර දෙනා හතර පැත්තෙං වට කොරල, දන්න නූල් සූත්තර ඔක්කොම දාල, ප්‍රසස්ති ගායනා කොරල හා පැටික්කිව අල්ලගන්නෙ..

ඉති මේ බඩි පිණුං, උඩ කරණං, යටි කරණං, හරඹ ඔක්කොම සිද්ධවෙන අතරෙ අපේ කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩා සිල් රැක්කා නෙව. උන්දැ නෙමෙයි රපුන්සල් එතනා දිහෑවෙ ඇහැක් ඇරල බැලුවෙ. ඒ රැක්ක සිල් ඇති උන්දැට සෝවාං වෙන්ට කියලයි මයෙ අප්පොච්චි කියන්නෙ. ඒත් ඉතිං උදේ පාන්දරම කුරුල්ලො අල්ලන්ට කුරුමානම් අල්ලන චක් බණ්ඩා ගැන අපි හැමෝගෙම හිතේ සැක සංකා තිබ්බා ආයුබොවන්ඩ..ආයෙ බොරු කියන්ට ඕනැන්නෙ නෑ.

ඕං ඔහොම ඉන්දැද්දි එක පාරට අපේ ඉහ මොළ රත්වෙන වැඩක් අද හැන්දෑවෙ උණා නෙව.

රපුන්සල් එතනා මිදුලෙ නට නටා උන්නෙ මයෙ අම්මයි, මායි මල් වලට සාත්තු කොරන අතරෙ.. මල් ගස්වල මල පිපුණෙ නැතත් අපි පණදාගෙන සාත්තු කොරනව. රපුන්සල් එතනාට ඉතිං අවුරුදු. වැඩ කෝටියයි. චක් බණ්ඩා කොණකට වෙලා පුරුදු හැටියෙන් තපස් රැක්කා. මේ අල්ල පනල්ලෙ අම්මාටයි මටයි රපුන්සල් එතනා දිහා ඇස් ලන්ට අමතක වෙච්චි. අපි දෙන්නා කදේ දාගෙන මල් වලට වතුර දාන්ට තියාගත්තානෙ. හැරිල බලන්කොට ඇඟ හීතල වෙලා යන දසුනක් දැක්කෙ ආයුබොවන්ඩ..සිල් ඇත්තො, සිල් පවාරණේ කොරල පළවෙනි සිල්පදේ කඩන්ට තනන රඟ..

මයෙ අම්මයි, මායි එතෙන්ට දුවපු හැටියෙන් අයියණ්ඩිට මතක් වුණාලු "නොදනිත් දරුවන් ඇකයෙන් වැටුණා.." කවි පදේ.රපුන්සල් එතනාට අඩියක් මෙහායින් චක් බණ්ඩා කුරුමාණම් අල්ලනව. ඒක දැක්කම එහෙව් කලබොල ඇතිවෙන එක ආයෙ අහන්ටත් කාරියක්ද..

මයෙ අම්මයි, මායි මල් ගස් ගලෝගෙන, උඩින් පැනගෙන, දුවං යනකොට අරුම පුදුම දෙයක් සිද්ද උණේ නැතෑ. රපුන්සල් එතනා කරණමක් ගහල පත්බෑවුණා නෙව චක් බණ්ඩාගෙ ඇඟට. ඉන් පස්සෙ දෙන්නා පණ දාගෙන සෙල්ලං කොරන්ට තියා ගනිච්චි. එහෙට දුවනවා, මෙහෙට දුවනවා.. ඕං ඔහොමයි අපේ බඩ පිනුම් අප්පුලාගේ රපුන්සල් එතනාගෙයි කුරුමානම් විදානෙලාගේ චක් බණ්ඩාගෙයි ආදර අන්දරේ පටන් ගත්තෙ..

ඒත් ඉතිං ගින්දරයි පුළුනුයි එක ගාව තියන්ට හොඳ නෑ කියල අපි දන්න හන්දා මීට පස්සෙ අපි හැමෝම සූදානං සරීරෙං..

සීතල උතුරු සුළඟ හා උණුසුම් උදා හිරු එළිය

රපුන්සල් එයාගෙ මුළු සිරුරම බෝලයක් කරගෙන, කාමරේ මුල්ලකට වෙලා නිසොල්මනේ ඉන්නවා. ඇස් මළානික වෙලා. කන් හැකිළිලා. එයාට මහන්සියි. මම එයාට කරදර නොකර ඉන්නවා. 

එකපාරටම උඩ පැනපු රපුන්සල්, ගුවනෙදි එයාගෙ පුංචි හිසයි කකුලුයි අඹරවල, කන් හොලවනවා.හා කරණමක්... එයා හරිම ප්‍රීතියෙන්. 

ගුලියක් වගේ බිම වැතිරුණ රපුන්සල්, එයාගෙ පස්සෙ කකුල් වේගයෙන් බිම ගහනවා. එයා ඉන්නෙ කේන්තියෙන්. අම්මෝ.. වැඩි භජනය අහිතකරයි..!!

විඩාබර දවසක අවසානයෙ මම බාගෙට මැරිලා ගෙදර එනවා. රපුන්සල් කරණමක් ගහගෙන දුවලා එන්නෙ මාව පිළිගන්නයි. මගේ හිතත් සතුටෙන් ඔකඳ වෙන හැටි මට දැනෙනවා. 

උතුරු සුළඟෙ සීතල නිසා අද මම ඉන්නෙ දුකෙන්. රපුන්සල් බිම දිගේ පෙරළි පෙරළි ඇවිත් මගේ කකුලෙ ඇඟිලි හෙමින් ලෙව කනවා. හිරු එළියේ උණුසුම වැදී මගේ හිත තුටු පහටු වෙනවා.

රපුන්සල් හාවෙක්. මම මනුස්ස ප්‍රාණියෙක්. අපිට එකිනෙකාව තේරුම් ගන්න භාෂාවක් නෑ. නමුත් ඕනෙ තරම් වෙලාව සහ උනන්දුව තියෙනවා, එකිනෙකාව තේරුම් ගැනීමට.. එකිනෙකා තුටු පහටු වෙන අන්දමින් ක්‍රියාකිරීමට.. ඒ නිසා මම ඈව නිරීක්ෂණය කරනවා. ඈ මාව නිරීක්ෂණය කරනවා. අවසානයේදී අපි එකිනෙකා හා අදහස් ප්‍රකාශ කරගන්නවා. මේ වෙලාව හා උනන්දුව ඇතිවුණේ මම රපුන්සල්ට ආදරේ කරන අතරෙ, ඈත් මට පෙරළා ආදරය කරන නිසයි. 

මට අසීමිතව ආදරේ කරන රපුන්සල්ට වෙලාව වෙන් කරන එක මට අතපහු වුණොත් රපුන්සල්ට කොහොම දැනේවිද? මම හිතනවා. මම ආදරෙන් කරන පිරිමැදීම්, මගේ ඇල්ම බැල්ම යන දේට හුරුවුණ රපුන්සල්, මගේ අවධානය නිබඳවම බලාපොරොත්තු වීම නවත්වන්න බැහැ. මම එයාව නොසලකා හැරියොත්, නිසැකවම එයාගෙ හිත තැලේවි. උතුරු සුළඟෙ සීතලට එයාගෙ සිරුර මිදේවි. අපේක්ෂා භංගත්වය සිත් වේදනා ගේනවා. රපුන්සල් ඒ තත්වයට පත්වෙන එක මට ඉවසන්න අමාරුයි. 

අනෙක් අතට, මට රපුන්සල් වෙනුවෙන් වෙලාව වෙන් කරන්න බැරිනම් ඈට ආදරය කරන බව ප්‍රකාශ කරන එක හරිම නින්දිත ක්‍රියාවක්. සතෙක් වුණත් රපුන්සල්ට හැඟීම් දැනීම් තියෙනවා. අවසානයේදී රපුන්සල් හේතුවක් නොමැතිව, ඕනෙවට වඩා සිතා, හිත කරදර ගත් බව පැවසීම ඇතිවුණ සිත් තැවුල නැති කිරීමට ප්‍රමාණවත් වෙන්නෙත් නෑ. 

සැබෑ ආදරය ප්‍රභාෂ්වරයි. ලොබ බැඳීමකින් තොරව අසීමිතව ලබා දෙන්න හැකියි. හරියටම, රපුන්සල් මට ලබා දෙන ආකාරයට.. මමත් උත්සාහ දරන්නේ රපුන්සල් වෙත ඒ ප්‍රභාෂ්වර ආදරය ලබා දෙන්නයි. මට හැකි උපරිමයෙන්, සීමාකිරීම් නැතිවම, හරියට උණුසුම් හිරු එළිය වගේ.. හිටි හැටියේ හමා ඇවිත් සිසිල දෙන උතුරු සුළඟ වගේ නොවෙයි.

උතුරු සුළඟ, ආශ්වාදජනකයි. නමුත් එහි ඇඟ හිරිවට්ටන සීතලක් මිස උණුහුමක් දැනෙන්නෙ නෑ. මම කැමති හිරු එළියටයි. හැමදාම මට දෙන්න හැකි වුණෙත් හිරු එළියයි. එබැවින් උතුරු සුළඟ මට එපා. මා ළඟ හැමදාම තිබූ උදා හිරු එළිය පමණක් ඇති. ඒ උදා හිරු එළියෙන් රපුන්සල් නෑවෙනු ඇති..

වැස්ස හා අනාරක්ෂිත හැඟීම්

මේ දවස්වල හරියට වැස්ස.. දවස පුරාම චිරි චිරි ගගා වතුර වැක්කෙරෙනවා. මම පොඩි කාලෙ ඉඳලම වැස්සට අකමැතියි. සීතල, තෙත පොළොව, වැහි අඳුර, කූඩැල්ලො.. මාව හිරිවට්ටනව. ඒක නිසයි මට හිතෙන්නෙ මම පූස් ගති තියෙන කෙනෙක් කියල. වැස්ස දවසට මම කැමති චක් වගේ උණුසුම් බෝලයක් වෙලා රස්නෙට ඉන්නයි. එළියට බැහැල, වැස්සෙ සුන්දරත්වය විඳින්න මට කිසිම ඕනෙ කමක් නෑ.

වැස්ස, රපුන්සල්ගෙ නිදහසත් සීමා කරල. වැස්ස වෙලාවට එයාව මිදුලට දැම්මොත් පැනගෙන පැනගෙන ගිහින් බුලත් මැස්සක් යටට රිංගනවා. ඊට පස්සෙ එයාව අල්ලන්න සක්කරයටවත් බෑ. ඒ නිසා මේ ටිකේ රපුන්සල් හිටියෙ ගේ ඇතුළෙමයි. 

සීතලෙන් ගතවෙන මේ දවස් ටිකේ දන්නෙම නැතුව රපුන්සල්ගෙ කෑම ඉවර වෙලා. ෆ්‍රිජ් එක ඇතුළෙ තිබුණ හැමදේම අවසන්. අනික, වැස්ස දවසට රපුන්සල්ට වෙනද වගේ දෙගුණයක් බඩගිනියි. රපුන්සල්ට රෑට කන්න එක කංකුං දණ්ඩක්වත් නැති බව දැනගන්නකොට හවස හතයි. කළුවරත් වැටිල. ඒ මදිවට වහිනවා. ඒත් හා මැණිකව බඩගින්නෙ තියන්න බෑ. එයාගෙ දිලිසෙන අහිංසක ඇස් මගේ දිහා බලන් ඉන්නෙ කෑම වේල පරක්කු මොකද කියලයි.

ටෝච් එකත් අරන් එළියට බැස්සෙ කංකුං කඩන්නයි. අපේ ගෙදර පිටිපස්සෙ මිදුලෙ එළවලු වවල තියෙන්නෙ ගෙදර අයට කන්න. නිතර නිතර කඩන නිසා එතන කංකුං ලියලලා නෑ. එහෙන් මෙහෙන් කොළ කඩල, යංතං කංකුං මිටක් කඩාගන්න පුළුවන් වුණා. උදේ වෙනකන් පිරිමහගන්න ඇති..

කංකුං ගේන තුරු රපුන්සල් දොරකඩට වෙලා බලාගෙන ඉඳලා. එයා පැනගෙන පැනගෙන ඇවිත් බස බස ගාලා කංකුං අතුරුදහන් කරන්න පටන් ගත්තා. කන ගමන් එක ඇහැක් මගේ දිහාවට හරවගෙනයි එයා ඉන්නෙ. බැරිවෙලාවත් මම එයාගෙ ඇස් මානෙන් මෑත් වුනොත් කංකුං දණ්ඩත් කටේ තියාගෙනම මාව පේන විදියට හිස හරවනවා. 

ඒක දැකල මට මතක් වුණේ, මම පොඩි කාලෙ අම්මා ඉස්කෝලෙ යන්න සාරිය අඳිනකොට මම බලාගෙන ඉන්න විදියයි. ඒක හරිම සුන්දරයි. තාමත් අම්මා ඇඳුම් අඳිනවා බලාගෙන ඉන්න මම කැමතියි. එතකොට මට එයා ගැන සෑහෙන ආදරයක් ඇති වෙනවා.

කෑම කාලා, බඩ පුරවාගත්තට පස්සෙ රපුන්සල්ගෙ අදහස මගේ ඇඳට නැඟගන්නයි. දැන් දැන් හරිම කරදරයක් වෙන තරමටම රපුන්සල් ඇඳට නඟිනවා. වතාවක් මම එයාට රිදෙන්නම පාරක් ගැහුවා. නැතුව එයාව හදන්න ක්‍රමයක් නෑ. ඒත් රපුන්සල් හිතන්නෙ ඒ ගැහුවෙත් ආදරේට කියලයි. පුරු පුරු ගානවා වගේ සද්දයක් කරලා ආයෙත් දුවගෙන ඇවිත් තුරුලටම එනවා.

මම එයාට කිසිම පීඩාවක් කරන්න අකමැති බව රපුන්සල්ට ඉවෙන් වගේ තේරෙනවා. හරි ඒකෙ ගැටළුවක් නෑ කියල හිතමු. ඒත් මට තියෙන ප්‍රශ්නෙ, රපුන්සල් මගේ ගැන හිතන විදියටම අනෙක් හැමෝම ගැන හිතන බව පේන්න තිබීමයි. මගෙන් ලැබෙන ආරක්ෂාව, රැකවරණය මේ ලෝකෙ හැම කෙනෙකුගෙන්ම ලැබේවි කියලයි එයා හිතන්නෙ. නාඳුනන ඕනෙම කෙනෙක් දෙන කෑම රපුන්සල් කනවා. එයාව අත ගාන්න ඉඩ දෙනවා. මට ඒ හැම වෙලාවෙම දරුණු අනාරක්ෂිත බවක් දැනෙනවා. 

සමහර වෙලාවට මම ඕනෙවට වඩා හිතනවා. රපුන්සල් හාවෙක්. එයාට කවුරුත් හිරිහැර කරන්නෙ නෑ.. ඒත් එහෙම හිතීමෙන් මට ඇතිවෙන අනාරක්ෂිත හැඟීම් නැතිවෙන්නෙ නෑ. ඔයා ඕනෙවට වඩා හිතනවා කීමෙන් මගේ හැඟීම් පාලනය වෙනවද? ඒකෙන් වෙන්නෙ මම ඒ හැඟීම් ප්‍රකාශ කරන එක සීමා කිරීමක් විතරයි. හිතෙන දේ ඒ විදියටම හිතෙනවා.