රපුන්සල් එයාගෙ තට්ටු දෙකේ හා මන්දිරේ පදිංචියට ගිය දා ඉඳලා ගමන් බිමන් සැලකියයුතු ප්‍රමාණයකින් අඩුවුණා. එයා වලිගෙ ගිනිගත්ත හනුමා වගේ පැන පැන යන වේගෙට අපිට පස්සෙන් යන්නත් බෑ. අනික අපිට හාවෙක්ව ෆලෝ කරනවට වඩා වැදගත් වැඩ පහුගිය දවස්වල තිබුණා.
ගමන් බිමන් අඩුවුණා කියල රපුන්සල් කන බොන එක නතර කළෙත් නෑ. බඩ පැලෙන්න කෑවා. ඒ හින්දා වැඩි දවස් නොගිහින් රපුන්සල් වට්ටක්කා ගෙඩියක් බවට පත්වුණා. සුදුයි කළුයි වට්ටක්කා ගෙඩියක්.. අවුරුදු කාලෙ රපුන්සල් බලන්න ආපු අය එයා මහතයි කියල විහිළු කරන්නත් ගත්තා.
ඒ නිසා මම තීරණය කළා එයාව කෙට්ටු කරන්න ව්‍යායාම ලබා දෙන්න. ඒ නිසා දැන් හැමදාම උදේට රපුන්සල් ඇවිදින්න යනවා. ඒත් එයාව ඇවිදින්න යවන එක ටිකක් භයානක වැඩක්. හා කිලෝමීටර්වලින් ගත්තොත් වත්ත කෙළවරට යනවා කියන්නෙ හරියට යාපනේ ගියා වගේනෙ. ඊටත් තට්ට තනියම.. අනික රපුන්සල් ගෑනු ළමයෙක්. කොහොමත් දැන් ඇහැට කණට පේන තරුණ හාවියක්නෙ. පරිස්සම් කරන්න වෙනවා.
උදේ හා කූඩුවෙ දොර ඇරියම පැනගෙන පැනගෙන එළියට යන රපුන්සල් ආපහු ගෙදරට සේන්දු වෙන්නෙ කළුවර වැටීගෙන එනකොට. නම කිව්වට එන්නෙත් නෑ. ගස්සගෙන යන්න යනවා. ගොරවනව. දවල්ට කන්න දේකුත් එයාම හොයාගන්නව. කොහෙහරි ගහක් යටට වෙලා කාල කාල වැටිල නිදාගන්නව. කුරුල්ලෙක් දැක්කොත් ඒ පස්සෙන් යනව. සමනළයෙක් දැක්කොත් ඒ පස්සෙනුත් යනවා. හැම කොළේම හපල බලනව. වැඩ කෝටියයි. මේ ඔක්කොම වෙනකං මම ගැහි ගැහී බලාගෙන ඉන්නව.
මේක දැකල මට මං හොස්ටල් එකේ හිටපු අවුරුදු හතර මතක් වුණා. මුල්ම කාලෙ හිතුවෙ පූර්ණ නිදහසට ටිකට් එක හම්බුණා කියලයි. යාළුවොත් ගොඩයි. නොසෑහෙන්න ට්‍රිප් ගියා. එක එක ප්‍රොජෙක්ට්ස් කළා. හිතෙන හිතෙන දේ කෑවා බිව්වා. හැමෝම එක්ක කතාබහ කළා. පිස්සෙක් වගේ ජීවත් වුණා. ඒත් ඉක්මණටම තේරුම් ගියා ගෙදරින් පිට ලෝකෙ හිතපු තරම් සුන්දර නෑ කියල. අව්වට ගියාම පුංචි වේදනාවක් එක්ක සම පිච්චිල යනව වගේ ගෙදරින් එළියෙ ලෝකෙ හිතටත් ගතටත් වේදනා දෙන්න පටන් ගත්තා. අවසානෙදි ගෙදරින් ඈත් වුණාට වඩා දෙතුන් ගුණේක වේගෙකින් ආපහු ගෙදරටම ආවා.
රපුන්සලුත් කොහේ ගියත් රෑ වෙද්දි ගෙදරට සේන්දු වෙනවා. එයාව හිර කරගෙන හදපු කාලෙට වඩා දැන් හීලෑ ගතියයි. මාත් එක්ක යාළුයි. ඉස්සරට වඩා ඉවසනවා. ටික ටික ඕවා හරියයි. ඇවිදල ඇවිදල හති වැටිල, තිබහෙන්, බඩගින්නෙන් පීඩාවට පත්වෙලා කළුවරත් එක්ක ආපහු මගේ ළඟට ආපු රපුන්සල් ගෙදර ඇතුළට දාන ගමන් මං හිතුවා.
